دوران قواعد مشترک (انگلیسی: Common practice period) اصطلاحی است که برای توصیف دوره ای از تاریخ هنر موسیقی در غرب به کار می رود که در آن سیستم تونال به اوج رسید و نهایتاً افول کرد. اگر چه تاریخ شروع و پایان این دوران دقیق نیست اما بیشتر خصوصیات آن در اواخر دوران موسیقی باروک تا موسیقی دوره کلاسیک و موسیقی رمانتیک و امپرسیونیست دیده می شود، که معادل سال های ۱۶۵۰ تا ۱۹۰۰ میلادی است.
واضح بودن ضربه های ریتمیک در تمام سطوح، به شکلی که سریع ترین سطح ندرتاً شدید باشد
متر مشخص دو یا سه ضربی، و معمولاً دو ضربی
عدم تغییر متر موسیقی در داخل یک پاساز یا کل یک قطعه
هم گاه بودن گروه های ضربی در تمام سطوح (تمام ضربات در سطوح آهسته تر با ضربِ قوی در سطح سریع تر همزمان می شوند)
تندای یکسان در تمام طول پاساژ یا قطعه
انتخاب تندا و ضرب آهنگی به شکلی که بتوان تمام پاساژ یا قطعه را با یک کسر میزان نت نویسی کرد
وجه مشخصهٔ موسیقی در این دوران هم یک سری الگوها و قواعد مشترک است و هم تحولاتی که در سبک های موسیقی رخ داد. در این دوران برخی رسوم هنری رایج شدند که در دیگر دوران ها به کار نمی رفتند (نظیر فرم سونات). مهم ترین خصیصهٔ مشترک در تمام این دوران به کارگیری هارمونی در موسیقی به شکلی بود که نظریه پردازان موسیقی امروزی می توانند با استفاده از عددنویسی رومی آن را نمایش دهند.
به زبان هارمونیک رایج در این دوره، «تونالیته قواعد مشترک» یا «سیستم تونال» گفته می شود. در این سیستم تونال، هارمونی و کنترپوان با هم آمیخته می شوند. به بیان دیگر، خطوط مختلفی از ملودی به شکلی همزمان اجرا می شوند که با هم نوعی یگانگی هارمونیک پیدا می کنند. اگر چه اساس این روابط با کمک گام دیاتونیک و فواصل نت ها از نت پایه شکل می گیرد اما تغییرات کروماتیک هم در این سیستم تونال تا حد زیادی یافت می شوند.
برخی از الگوهای هارمونیک در تمام دوران قواعد مشترک و در آثار آهنگسازان بسیاری یافت می شوند. برای نمونه، هم یوهان سباستین باخ (آهنگساز سدهٔ ۱۷ و ۱۸ در سبک باروک) و هم ریشارد اشتراوس (آهنگساز سدهٔ ۱۹ و ۲۰ در سبک کلاسیک) قطعاتی دارند که با کمک الگوی آکورد
واضح بودن ضربه های ریتمیک در تمام سطوح، به شکلی که سریع ترین سطح ندرتاً شدید باشد
متر مشخص دو یا سه ضربی، و معمولاً دو ضربی
عدم تغییر متر موسیقی در داخل یک پاساز یا کل یک قطعه
هم گاه بودن گروه های ضربی در تمام سطوح (تمام ضربات در سطوح آهسته تر با ضربِ قوی در سطح سریع تر همزمان می شوند)
تندای یکسان در تمام طول پاساژ یا قطعه
انتخاب تندا و ضرب آهنگی به شکلی که بتوان تمام پاساژ یا قطعه را با یک کسر میزان نت نویسی کرد
وجه مشخصهٔ موسیقی در این دوران هم یک سری الگوها و قواعد مشترک است و هم تحولاتی که در سبک های موسیقی رخ داد. در این دوران برخی رسوم هنری رایج شدند که در دیگر دوران ها به کار نمی رفتند (نظیر فرم سونات). مهم ترین خصیصهٔ مشترک در تمام این دوران به کارگیری هارمونی در موسیقی به شکلی بود که نظریه پردازان موسیقی امروزی می توانند با استفاده از عددنویسی رومی آن را نمایش دهند.
به زبان هارمونیک رایج در این دوره، «تونالیته قواعد مشترک» یا «سیستم تونال» گفته می شود. در این سیستم تونال، هارمونی و کنترپوان با هم آمیخته می شوند. به بیان دیگر، خطوط مختلفی از ملودی به شکلی همزمان اجرا می شوند که با هم نوعی یگانگی هارمونیک پیدا می کنند. اگر چه اساس این روابط با کمک گام دیاتونیک و فواصل نت ها از نت پایه شکل می گیرد اما تغییرات کروماتیک هم در این سیستم تونال تا حد زیادی یافت می شوند.
برخی از الگوهای هارمونیک در تمام دوران قواعد مشترک و در آثار آهنگسازان بسیاری یافت می شوند. برای نمونه، هم یوهان سباستین باخ (آهنگساز سدهٔ ۱۷ و ۱۸ در سبک باروک) و هم ریشارد اشتراوس (آهنگساز سدهٔ ۱۹ و ۲۰ در سبک کلاسیک) قطعاتی دارند که با کمک الگوی آکورد
wiki: دوران قواعد مشترک