شعری از مثنوی معنوی مولوی ( مولانا ) :
" آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم/یار در خانه و ما گِرد جهان می گردیم"
عشق در سینه و ما بی خبران شَهریم/مَحمِل اندر گُذر و دل به "خَفی" می بندیم
مُشت آب و گِل این کوزه خاکی دیدیم/بَر مِی نابِ درونش به خطا خندیدیم
بی خبر ساقی تویی ، ساغر تویی ، در خانه ایم/ما همه مِی در خَمیم و هم خراب از این مِیِ خُمخانه ایم
لیک باقی ، در سراب ساقی بی گانه ایم/لیک باغی ، در سراب ساقی بی گانه ایم
سَر بکش در چاه خود فریاد زن : "هی " ما حقیم/دستگیرت از درونت باز گوید: یا ربّ ام "هو" در زدیم
که وَدوده ایم مُنجی، اصل وجودیم، بی حدودیم/که قدیمیم و جدیدیم و کریمیم، که الهه این وجودیم
که حقیقیم و دقیقیم و عتیقیم و جدیدیم/که همان ذات حقیقیم، که همان ذات حقیقیم
نازنینم گر تو خواهی سر کشی جام حقیقی /سر بکش بر چاه خود فریاد زن: بی غَش دقیقیم!
خواستم معنیش رو بنویسم ولی دیدم این چَکامه ( شعر ) ، خودش گویای همه چی هست، شما هم بخاطرِ نفسِ حقِ مولانا، کم و کاستی هایش را ندید بگیرید!
