نوعی شعر
مزجاه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
مزجاه. [ م ُ ] ( از ع ، اِ ) مزجات. صورتی از مزجاة است در استعمال شعرا به ضرورت قافیه :
برادران را یوسف چو داد گندم و جو
بها گرفت از ایشان بضاعت مزجاه
اگر بضاعت مزجات پشم و پینو بود
نبود گندم و جو نیز جز که تخم و گیاه.
برادران را یوسف چو داد گندم و جو
بها گرفت از ایشان بضاعت مزجاه
اگر بضاعت مزجات پشم و پینو بود
نبود گندم و جو نیز جز که تخم و گیاه.
سوزنی.
مزجاة. [ م ُ ] (ع ص ) مزجات . مؤنث مُزجی . چیز اندک . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد): بضاعة مزجاة؛ أی قلیلةٌ. (از منتهی الارب ) (اقرب الموارد). مؤنث مُزجی ̍. یعنی چیز اندک و بی قدر. (ناظم الاطباء) : فالبضاعة بین أهل العلم مزجاة. (مقدمه ٔ ابن خلدون ص 7). و رجوع به مزجات و مزجاه شود.
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] معنی مُّزْجَاةٍ: اندک
ریشه کلمه:
زجو (۳ بار)
«مُزْجات» از مادّه «ازجاء» به معنای راندن و دفع کردن است و از آنجا که بهای کم و بی ارزش را شخص گیرنده از خود دور می سازد به آن «مُزْجات» گفته شده است.
ریشه کلمه:
زجو (۳ بار)
«مُزْجات» از مادّه «ازجاء» به معنای راندن و دفع کردن است و از آنجا که بهای کم و بی ارزش را شخص گیرنده از خود دور می سازد به آن «مُزْجات» گفته شده است.
wikialkb: مُزْجَاة
کلمات دیگر: