کنایه از آفتاب است
شاه فلک
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شاه فلک. [ هَِ ف َ ل َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از آفتاب است :
ز شاه فلک تیغو مه مرکب او
زحل خود و مریخ خفتان نماید.
آن همه کافور کز هندوستان افشانده اند.
ز شاه فلک تیغو مه مرکب او
زحل خود و مریخ خفتان نماید.
خاقانی.
خور خواهد شاهد و شاه فلک محروروارآن همه کافور کز هندوستان افشانده اند.
خاقانی.
کلمات دیگر: