شاه عباس دوم

شاه عباس دوم یا سلطان محمد میرزا هفتمین پادشاه دودمان صفوی ایران بود. او از ۱۰۲۱ تا ۱۰۴۵ خورشیدی (۲۴ سال) پادشاهی کرد. او فرزند و جانشین شاه صفی بود.
عباس دوم در روز دوشنبه، ۳۰ اوت ۱۶۳۲، با نام سلطان محمد میرزا در قزوین متولد شد. او پسر شاه صفی و همسر چرکس او، آنا خانم بود. او بزرگترین از پنج برادر بود. در مورد کودکی میرزا محمد اطلاعات خیلی کم نیست، مگر این که او کودکی خود را در حرم سرای صفوی سپری کرد و توسط رجب علی تبریزی، مربی او، آموزش داده شد. او همچنین راه و رسم ادارهٔ کشور را از ناظر دربار، محمد علی بگ و رئیس محافظان سلطنتی (قورچی-باشی)، جان بیگ خان شاملو، را فراگرفت.
شاه عباس دوم در ۱۶ صفر ۱۰۵۲ قمری مصادف با ۱۵ مه ۱۶۴۲ میلادی در سن ده سالگی تاجگذاری کرد. او به سبب سن کم، تجربه کشورداری نداشت و زمام امور عملاً در دست وزیر اعظمش ساروتقی و پس از وی خلیفه سلطان و محمد بیگ متمرکز بود و به دلیل همین کم تجربگی تا یکسال نخست سلطنت خویش از بکاربردن شهرت ثانی برای خویش خودداری می کرد و به همان لقب شاه عباس اکتفا می نمود. وی برخلاف پدرش به مذهب اهل سنت علاقه بیشتری نشان می داد که همین عامل دشمنی عده کثیری از علمای حاضر در دربار پدرش نیز شده بود.
در زمان وی با وجود اعتدال نسبی شاه به مذهب، نسبت به کلیمیان و ارامنه تبعیض هایی ایجاد می شد که از آنجمله می توان به اشراف اجباری کلیمیان به دین اسلام و ممنوعیت فروش شراب ارامنه به مسلمانان یاد کرد.