الکساندر سوکوروف

الکساندر نیکلایویچ سوکوروف (به روسی: Алекса́ндр Никола́евич Соку́ров، به انگلیسی: Alexander Nikolayevich Sokurov) فیلمساز روس است.
صدای تنهای انسان (۱۹۷۸-۱۹۸۷)
خوار شده (۱۹۸۰)
بی تفاوتی دردناک (۱۹۸۳-۱۹۸۷)
امپراتوری (۱۹۸۶)
روزهای کسوف (۱۹۸۸)
حفاظت و نگهداری (۱۹۸۹)
حلقه دوم (۱۹۹۰)
سنگ (۱۹۹۲)
صفحات نجواگر (۱۹۹۳)
مادر و پسر (۱۹۹۷)
مولوخ (۱۹۹۹)
تورس (۲۰۰۱)
کشتی روسی (۲۰۰۲)
پدر و پسر (۲۰۰۳)
خورشید (۲۰۰۴)
الکساندرا (۲۰۰۷)
فاوست (۲۰۱۱)
فرانکوفونیا (۲۰۱۵)
فیلم های مطرح وی مادر و پسر، پدر و پسر، کشتی روسی و فاوست هستند. فیلم فاوست در جشنوارهٔ فیلم ونیز برندهٔ جایزه شیر طلایی، با ارزش ترین جایزه در این جشنواره شد.
سوکوروف در روستای پودورویخا در استان ایرکوتسک در سیبری در خانواده یک افسر نظامی به دنیا آمد. او در سال ۱۹۷۴ از دانشکده تاریخ دانشگاه نیژنی نووگورود فارغ التحصیل شد و سال بعد وارد یکی از شرکت های سینمایی VGIK (مؤسسه سینمایی گراسیموف) شد. وی در آنجا با آندری تارکوفسکی دوست شد و عمیقاً تحت تأثیر فیلم آینه او قرار گرفت. بیشتر فیلم های آغازین وی توسط مقامات اتحادیه شوروی ممنوع می شدند. او در دوره اولیه کارش مستندهای بسیاری ساخت.
مادر و پسر (۱۹۹۷) اولین فیلم بلند شناخته شده وی در سطح جهانی بود که به بیستمین جشنواره بین المللی فیلم مسکو (به انگلیسی: Moscow International Film Festival) راه یافت و برنده جایزه ویژه سنت جرج نقره ای شد. بازتاب این فیلم در پدر و پسر نمودار شد که به خاطر در بر داشتن مسائل جنسی همجنسگرایانه موجب سر در گمی منتقدان شد (گرچه خود سوکوروف با این تفسیر مخالف است). سوزان سانتگ دو تا از فیلم های سوکوروف را جزو ده فیلم مورد علاقه اش در دهه نود قرار داد و گفت: «در حال حاضر هیچ کارگردانی نیست که فیلم هایش را به اندازه او تحسین کنم.» سوکوروف در سال ۲۰۰۶ از جشنواره بین المللی فیلم مانهایم-هایدلبرگ جایزه استاد سینما را دریافت کرد.