کلمه جو
صفحه اصلی

دئیسم

دانشنامه آزاد فارسی

دئیسم (deism)
از ریشۀ لاتینی deus به معنی خدا. اعتقاد به یک وجود متعالی. معمولاً به نهضتی در قرون ۱۷ و ۱۸ اطلاق می شود که برخلاف مسیحیت سنتی، به دین طبیعی عقلی عقیده داشت. دئیست ها معتقد بودند که بدون یاری گرفتن از دین می توان با دلایل عقلی خداوند را شناخت. از این رو آنان به رغم اعتقاد به خدا تمایلی به مسیحیت نشان نمی دادند. به اعتقاد آنان، خدا واضع قانون طبیعت است، اما خود دخالت مستقیم در امور دنیا نمی کند و تنها تکلیف دینی انسان این است که تقوا را مراعات کند. پایه گذار دئیسم در انگلستان لرد هربرت چربری (۱۵۸۳ـ۱۶۴۸) و نمایندگان برجستۀ آن جان تولَند (۱۶۷۰ـ۱۷۲۲)، آنتونی کالینز (۱۶۷۶ـ ۱۷۲۹)، متیو تیندال (۱۶۵۷ـ۱۷۳۳)، تامس وولستون (۱۶۷۰ـ۱۷۳۳) و تامس چاب (۱۶۷۹ـ۱۷۴۷) بودند. در فرانسه سرشناس ترین مبلّغ آن ولتر بود. در امریکا بسیاری از بنیاد گذاران این کشور ازجمله بنجامین فرانکلین و تامس جفرسون اندیشۀ دئیستی داشتند. بعدها دئیسم مترادف شد با اعتقاد به خدایی متشخص که جدای از دنیاست و چندان علاقه ای به دل مشغولی های آن ندارد. دئیست ها طبیعت و عقل را راهنمای کافی برای عقاید و اعمال انسان می دانستند و این باور وجه مشترک آن ها با خردگرایان جدیدتر آلمانی بود.

پیشنهاد کاربران

باوری است که خدا وجود دارد و به عنوان آفریننده و دادار، گیتی فیزیکی را خلق کرده است؛ امّا در عمل کرد آن، مداخله نمی کند. دادارباوری مرتبط با فلسفه دینی و جنبشی است که وجود خدا را از عقل استنتاج می کند. دادارباوری دربارهٔ این که خدا در خارج از گیتی چه انجام می دهد، هیچ گونه موضع گیری نمی کند. این برخلاف اصل اعتمادگرایی در ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت است که بر وحی در کتاب های مقدّس تکیّه می کنند.

یعنی اعتقاد به خدایی که هیچ برنامه ای برای هدایت و سعادت بشر ندارد

بی دین گرایی


کلمات دیگر: