مشاع. [ م ُ ] ( ع ص ) بخش ناکرده : سهم مشاع ؛ بهره بخش ناکرده. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). مشترک و تقسیم ناکرده شده. و اکثر استعمال آن در زمین است ، چنانکه در مدار نوشته که مشاع ، زمین مشترک که قسمت کرده شده نباشد. ( غیاث ) ( آنندراج ). بخش ناکرده. قسمت نشده. جدانشده از حصه دیگری یا دیگران ، مقابل مفروز. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
مشاع آمد میان عیسی و من گلشن وحدت
به جان آن نیمه بخریدم هم از عیسی به ارزانی.
خاقانی.
|| ( اصطلاح حقوق ) مالی است که مشترک بین دو یا چند نفر باشد و سهم آنها را در خارج نتوان تمیز داد، مانند خانه ای که بطور ارث به دو برادر میرسد که هر یک از آنها مالک نصف مشاع خانه هستند. ( فرهنگ حقوقی تألیف جعفری لنگرودی ). || آشکارا و فاش کرده شده. ( غیاث )( آنندراج ).
مشاع. [ ] ( ص ) دزد و بدفعل. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 228 ).
مشاع. [ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان دماوند که 510 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).