پلی یورتانها (به انگلیسی: Polyurethane) به دسته ای از مواد شیمیایی اطلاق می شود که از واکنش پلی ال ها و ایزوسیانات ها به عنوان مواد اصلی تشکیل دهنده ساخته می شوند.
تأثیر آبدوستی بر میزان تخریب پلی یورتان های
پلی یورتان ها را اولین بار اوتو بایر در سال ۱۹۳۷ در آلمان کشف کرد و بعد از آن این مواد با داشتن خواص ویژه پیشرفت بسیار زیادی را در انواع صنایع جهان داشتند. اولین پلی یورتان، از واکنش دی ایزوسیانات تولید شدند. آلیتان ها ترکیباتی هستند که در ساختار آن ها پیوند یورتانی وجود دارد.پلی یورتان (PU) نام عمومی پلیمرهایی است که دارای پیوند یورتانی می باشند. پیوند یورتانی از طریق واکنش افزایشی بین یک گروه ایزوسیانات و یک ترکیب دارای هیدروژن فعال مثل گروه هیدروکسیل تشکیل شده است.گروه های ایزوسیانات به شدت واکنش پذیر بوده و به همین علت پیشرفت واکنش آن ها نیاز به افزایش دما ندارد. (واکنش در دمای محیط صورت می گیرد) مهم ترین ویژگی این گروه از پلیمرها این است که پس از واکنش ساختاری پایدار به وجود می آید.خلاصه اینکه، پلی یورتان در اشکال مختلف مانند: فراورده های فوم، فیلم، الاستومرها، پودرها، مایعات و امولسیون ها قابل تولید هستند.ترکیباتی که دارای گروه ایزوسیانات هستند عبارتند از:
علاوه بر موارد ذکر شده، ترکیبات ایزوسیاناتی دیگری نیز وجود دارند.ترکیباتی که دارای دو گروه هیدروکسیل (OH) یا بیشتر باشند را پلی اُل می نامند و به طور معمول از گونه های زیر استفاده می شود:
به علاوه، به جای گروه های هیدروکسیل، ترکیباتی مثل اسیدهای کربوکسیلیک و آمین ها، که دارای هیدروژن فعال هستند نیز می توانند در ترکیب با ایزوسیاناتها مورد استفاده قرار گیرند.به همین دلیل، زمانی که صحبت از پلی یورتان ها می شود، می توان گفت که گونه های بیشماری از آن ها وجود دارد.با توجه به آنچه گفته شد می توان نتیجه گرفت، پلی یورتان ها در موارد گوناگونی مانند: فوم های نرم، فوم های سخت، الاستومرها، چسب ها، روکش ها و پایه های رنگی بکارگرفته می شوند.
تأثیر آبدوستی بر میزان تخریب پلی یورتان های
پلی یورتان ها را اولین بار اوتو بایر در سال ۱۹۳۷ در آلمان کشف کرد و بعد از آن این مواد با داشتن خواص ویژه پیشرفت بسیار زیادی را در انواع صنایع جهان داشتند. اولین پلی یورتان، از واکنش دی ایزوسیانات تولید شدند. آلیتان ها ترکیباتی هستند که در ساختار آن ها پیوند یورتانی وجود دارد.پلی یورتان (PU) نام عمومی پلیمرهایی است که دارای پیوند یورتانی می باشند. پیوند یورتانی از طریق واکنش افزایشی بین یک گروه ایزوسیانات و یک ترکیب دارای هیدروژن فعال مثل گروه هیدروکسیل تشکیل شده است.گروه های ایزوسیانات به شدت واکنش پذیر بوده و به همین علت پیشرفت واکنش آن ها نیاز به افزایش دما ندارد. (واکنش در دمای محیط صورت می گیرد) مهم ترین ویژگی این گروه از پلیمرها این است که پس از واکنش ساختاری پایدار به وجود می آید.خلاصه اینکه، پلی یورتان در اشکال مختلف مانند: فراورده های فوم، فیلم، الاستومرها، پودرها، مایعات و امولسیون ها قابل تولید هستند.ترکیباتی که دارای گروه ایزوسیانات هستند عبارتند از:
علاوه بر موارد ذکر شده، ترکیبات ایزوسیاناتی دیگری نیز وجود دارند.ترکیباتی که دارای دو گروه هیدروکسیل (OH) یا بیشتر باشند را پلی اُل می نامند و به طور معمول از گونه های زیر استفاده می شود:
به علاوه، به جای گروه های هیدروکسیل، ترکیباتی مثل اسیدهای کربوکسیلیک و آمین ها، که دارای هیدروژن فعال هستند نیز می توانند در ترکیب با ایزوسیاناتها مورد استفاده قرار گیرند.به همین دلیل، زمانی که صحبت از پلی یورتان ها می شود، می توان گفت که گونه های بیشماری از آن ها وجود دارد.با توجه به آنچه گفته شد می توان نتیجه گرفت، پلی یورتان ها در موارد گوناگونی مانند: فوم های نرم، فوم های سخت، الاستومرها، چسب ها، روکش ها و پایه های رنگی بکارگرفته می شوند.
wiki: پلی اورتان