میهمان

( صفت و اسم ) کسی که بر دیگری وارد شود و ازو باطعام و غیره پذیرایی کنند .

میهمان. ( ص ، اِ ) مهمان. ضیف. مقابل میزبان. ( یادداشت مؤلف ) :
کسی رابدین دشت پیکار نیست
همان میهمان نزد کس خوار نیست.نهان گفت دایه بدان مهرجوی
که این میهمان چون فتادت بگوی.ز ترک و چگل خواست چاچی کمان
به جم گفت ای نامور میهمان.درش استوار از پی او ببست
که تا میهمانش کند استوار.خورش نه بر میهمان گونه گون
مگویش از این کم خور و زین فزون.بخور زود از او میهمان وار سیر
که مهمان نماند به یک جای دیر.گفت منم آشنا گرچه نخواهی صداع
گفت منم میهمان گرچه نکردی طلب.استخوان پیشکش کنم غم را
زانکه غم میهمان سگ جگر است.چند بر گوساله زرین شوی صورت پرست ؟!
چند بر بزغاله پرزهر باشی میهمان ؟!هر شب که به صفه های افلاک
صفها زده میهمان ببینم.در آب چشمه سار آن شکر ناب
ز بهر میهمان می ساخت جلاب.ور رسیدی میهمان روزی ترا
هم بیاسودی اگر بودیت جا.گفتند میهمانی عشاق می کنی
سعدی به بوسه ای ز لبت میهمان توست.- میهمان آمدن ؛ میهمان شدن. مهمان شدن :
تاکه آن سلطان به خان ماهی آمد میهمان
خازنان بحر دُر بر میهمان افشانده اند.و رجوع به ترکیب مهمان شدن و مهمان آمدن در ذیل مهمان شود.
- میهمان کردن ؛ مهمان کردن. به مهمانی دعوت نمودن. به ضیافت خواندن :
وقت را از ماهی بریان چرخ
روز نو را میهمان کرد آفتاب.- میهمان ناخوانده ؛ مهمان که بی دعوت آید.
- امثال :
اول برو به خانه سپس میهمان طلب . ( امثال و حکم دهخدا ).
میهمان سخت عزیز است ولی همچو نفس
خفقان آرد اگر آید و بیرون نرود. هدیه دان میهمان ناخوانده .رجوع به مهمان و ترکیبات آن شود.

= مهمان

مَت میمُو