کوه سر

کوه . کوهستان

کوه سر. [ س َ ] ( اِ مرکب ) کوه. کوهستان. ( از فهرست ولف ). کوهسار. سرکوه :
ز ره دامنش را بزد بر کمر
پیاده برآمد بر آن کوه سر.چنین گفت کین کوه سر، خان ماست
بباید کنون خویشتن کرد راست.سپیده چو برزد سر از کوه سر
پدید آمد از دور رخشان سپر.سواران پیاده به زرین کمر
از ایشان درخشنده شد کوه سر.
فردوسی ( شاهنامه چ بروخیم ج 3 حاشیه ص 800 ).

---

کوه سر. [ س َ ] ( اِخ ) دهی از بخش قصرقند که در شهرستان چاه بهار واقع است و 250 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ).

سر کوه.