شرس

قلدر , پهلوان پنبه , گردن کلفت , گوشت , تحکيم کردن , قلدري کردن

حيواني , پست , بي شعور , درشت , خشن , ددمنش , سرسخت کله شق , وحشي , سبع

شرس . [ ش َ رَ ] (ع اِ) درخت شوره گز. (منتهی الارب ). درخت خار کوچک . (از اقرب الموارد). رجوع به شِرس شود.

شرس . [ ش َ ] (ع ص ) مکان .... جای درشت . (منتهی الارب ). در اقرب الموارد، شَرِس ضبط شده است . جای درشت ناهموار. (ناظم الاطباء).

شرس . [ ش َ ] (ع مص ) ناقه را به مهار کشیدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). کشیدن ناقه را به مهار. || زیر بار نرفتن شتر. (ناظم الاطباء). || به دست مالیدن پوست را. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). دست مالیدن بر پوست و خیساندن آن در آب . (ناظم الاطباء). || بدرد آوردن کسی را به سخن درشت . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). محزون کردن کسی را بسخن درشت . (ناظم الاطباء). || نیک و بسیار خوردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

شرس . [ ش َ رَ ](ع مص ) بدخوی بودن و شدت خلاف و نزاع داشتن . (از اقرب الموارد). بدخو شدن . (تاج المصادر بیهقی ). || پیوسته چرانیدن گیاه شرس را. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || دوستی نمودن با مردم و دوست گردیدن نزدیک ایشان . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). شراسة. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). شریس . (اقرب الموارد). رجوع به شریس شود. || (اِمص ) بدخویی و شدت خلاف و نزاع . (منتهی الارب ).

شرس . [ ش َ رِ ] (ع ص ) سی ٔ الخُلق . (اقرب الموارد). بدخویی . (منتهی الارب ) . || مکان شرس ؛ یعنی صلب . (از اقرب الموارد). جای درشت . (منتهی الارب ). || شدید. گویند: هو عسر شرس ؛ ای کثیرالخلاف . حیوان شرس الاکل ؛ یعنی شدیدخوار است . (از اقرب الموارد). انه شرس الاکل ؛ یعنی او نیکخوار است . (منتهی الارب ). پرخور. (شرح قاموس ). نیکخوار. (ناظم الاطباء). در اکثر فرهنگهای معتبر عربی مانند تاج العروس ولسان العرب و قاموس شدیدالاکل آمده است نه نیکخوار.

شرس . [ ش ِ ] (ع اِ) شوره گز. || درختی است کوهی . (منتهی الارب ). نوعی است از خار. (مهذب الاسماء). درخت خار کوچک . (از اقرب الموارد). خار کوهی که دارای خارهای زرد است . (از ذیل اقرب الموارد).

شرس . [ ش ِ ] (ع اِ) قسمی از عضاة است . شوکه ٔ مغیله . زریعة ابلیس . اونونیس . (یادداشت مؤلف ).

شرس . [ ش ُ ] (ع اِ) خارش لب شتر.(منتهی الارب ). جرب در لب شتر. (از اقرب الموارد).