کجین

۱ - ( صفت ) منسوب به کج . ۲ - ( اسم ) جامه ای بود که در درون آن بجای پنبه ابریشم ( کج ) می آکندند و در روز جنگ می پوشید ند کج آکند : [ از جهان منسوخ شد رسم قژا کند و کجین بعد ازین کس را خیال کژ نگردد در گمان ] . ( سلمان ساوجی ) ۳ - بر گستوان کژ آکند که اسب را در روز جنگ بدان می پوشانید ند : [ برابر ش خوشرو مزعفر بستیم کجین آرد و روغن ] . ( بسحاق اطعمه )
منسوب به کج.هر چیز که از کج ساخته باشند.

کجین. [ ک َ ] ( ص نسبی ، اِ ) منسوب به کج. هر چیز که از کج ساخته باشند. ( ناظم الاطباء ). از کژ ( کج ) که ابریشم فرومایه است. || بر گستوانی باشد که درون آن بجای پنبه ابریشم کج آغنده باشند و در روز جنگ پوشند و اسب را نیز پوشانند. ( برهان ). کجیم. ( از آنندراج ).بر گستوان باشد که درون آن را به کج آغنده باشند و آنرا کجیم هم خوانند. ( فرهنگ جهانگیری ) :
ازجهان منسوخ شد رسم کج آغند و کجین
بعد از این کس را خیال کج نگردد در گمان.به اینها موافق شده بهر کین
جبه بکتر و خود و جوشن کجین.دیده زره برروی خود و برگستوان و بکتر و کجین دوختند. ( دیوان نظام قاری ص 151 ). || پوشش اسب. ( از برهان ). رجوع به کجیم شود.

---

کجین. [ ک ِ] ( اِ ) آرد و روغن را گویند. ( برهان ). آرد و روغن که حلوای بی شیرینی است. ( یادداشت مؤلف ) :
بر ابرش خوشرو مزعفر
بستیم کجین آرد و روغن.

۱. جامه ای که در آن ابریشم خام به کار رفته باشد.
۲. برگستوان.