همره

( صفت ) همراه : ملول ازهمرهان بودن طریق کاردانی نیست بکش دشواری منزل بیاد عهد آسانی . ( حافظ )

همره. [ هََ رَه ْ ] ( ص مرکب ) دو تن که به یک راه روند. همراه :
دراز است راهش وگر کوته است
پراکندگانیم اگر همره است.تو چنگ فزونی زدی در جهان
گذشتند از تو بسی همرهان.بدانید و سرتاسر آگه بوید
همه ساله با بخت همره بوید.به ره چون روی هیچ تنهامپوی
نخستین یکی نیک همره بجوی.راستی با علم چون همره شدند
این از آن پیدا نباشد آن ازاین.هرکه را هست انده بیشی
همره اوست کفر و درویشی.مروزی و رازی افتد در سفر
همره و هم سفره پیش همدگر.گفت ای ناقه چو هر دو عاشقیم
ما دو ضد، بس همره نالایقیم.همره عقل و یار جان علم است
در دو گیتی حصار جان علم است.با وی رقیب همره و آری چنین بود
دائم خمار با می و خار است با رطب.آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش.ملول از همرهان بودن دلیل کاردانی نیست
بکش دشواری منزل به یاد عهد آسانی.رجوع به همراه شود.

= همراه