گذرانیدن مردم دشمنی را با یکدیگر
تکاظ
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
تکاظ. [ ت َ کاظظ ] ( ع مص ) از حد گذرانیدن مردم دشمنی را با یکدیگر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || تنگ گردیدن در میدان جنگ. ( از اقرب الموارد ).
کلمات دیگر: