دیوزاد

( صفت ) ۱ - بچه دیو دیو نژاد . ۲ - اسب قوی هیکل و تیز دو .

دیوزاد. [ وْ ] ( ن مف مرکب ) دیوزاده. زاده شده از دیو. بچه دیو. ( ناظم الاطباء ). از نژاد دیو. از تخمه دیوان :
که گر گیو گودرز و آن دیوزاد
شوند ابر غرنده یا تیزباد.که برد آگهی نزد آن دیوزاد
که آنجا سیاوخش دارد نژاد.کنون چون گشاده شد آن دیوزاد
بچنگ است ما را غم و سرد باد.بطمع بزرگیم بدهی بباد
بدان اژدهاپیکر دیوزاد.گل را نتوان بباد دادن
مهزاد به دیوزاد دادن.همه در هراسیم ازین دیوزاد
تویی دیوبند از تو خواهیم داد.بمن بانگ برزد که ای دیوزاد
شبیخون من چونت آید بیاد. || کنایه از اسب قوی هیکل و تیزرو. ( غیاث ) ( آنندراج ) :
به چابک روی پیکرش دیوزاد.|| خسرو دیوزاد، نامی از نامهای پهلوانان افسانه های قدیم. ( یادداشت مؤلف ).

۱. بچۀ دیو، دیونژاد.
۲. (اسم ) [مجاز] اسب قوی هیکل.