بوسه ستاننده . بوسه گیرنده . ستانند. بوس .
بوسه ستان
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بوسه ستان. [ س َ / س ِ س ِ ] ( نف مرکب ) بوسه ستاننده. بوسه گیرنده. ستاننده بوس :
چو وقت باده بود باده گیر و باده گسار
چو وقت بوسه بود بوسه بخش و بوسه ستان.
لبهای عرشیان همه بوسه ستان اوست.
چو وقت باده بود باده گیر و باده گسار
چو وقت بوسه بود بوسه بخش و بوسه ستان.
فرخی ( دیوان ص 275 ).
این پرده گر نه صخره کعبه است پس چرالبهای عرشیان همه بوسه ستان اوست.
خاقانی.
کلمات دیگر: