لغزیدن

تزلج , زلة , سقطة , هبوط

لیزخوردن، سرخوردن، خزیدن، لخشیدن، خطاوخلاف
( مصدر ) ( لغزید لغزد خواهد لغزید بلغز لغزنده لغزان لغزیده لغزش ) سر خوردن لیز خوردن سریدن : بجامع دمشق در آمد و بر کنار برک. کلاسه طهارت همی ساخت پایش بلغزید وبحوض در افتاد .

(لَ دَ ) (مص ل . ) سُر خوردن و افتادن .

لغزیدن. [ ل َ دَ ] ( مص ) پای از پیش بدررفتن و افتادن. ( برهان ). فروخزیدن ( بی اراده ). عثرت. عثار.زلت. زلل. مزلت. بخیزیدن. آن بود که کسی را پای بخیزد و بیفتد. لیزیدن. سریدن و لیز خوردن است نه افتادن ، یعنی ممکن است آدمی بلغزد و نیوفتد. لخشیدن. شخشیدن. استزلال. زّل. ( دهار ). زلیل. زلول. زُلوء. تزلج. زلق. زلیلاء. زلیلی. دَحس. ( منتهی الارب ) :
ترّ است زمین ز دیدگان من
چون پی بنهم همی فرولغزم.تر گشت زمین ز آب چشمم
چون پای نهم همی بلغزم.
قول فلان و فلان ترا نکند سود
گرت بلغزد قدم ز پایه ایمان.شرح آن را گفتمی من ازسری
لیک ترسم تا نلغزد خاطری.ترا ملامت رندان و عاشقان سعدی
دگر حلال نباشد که خود بلغزیدی.بگفت آنجا پریرویان نغزند
چو گل بسیار شد پیلان بلغزند.یکی از صلحای لبنان... به جامع دمشق بر کنار برکه ای طهارت همی ساخت پایش بلغزید و به حوض درافتاد. ( گلستان ).
یکی را که علم است و تدبیر و رای
گرش پای عصمت بلغزد ز جای.گرم پای ایمان نلغزد زجای
به سر برنهم تاج عفو خدای.عجب نبود گران بار ار فرولغزد به آب و گل
که بختی لوک گردد چون گذر باشد به پلوانش.دلا سلوک چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد.مگر گویا از [ آن ] آئینه رخسار شد صائب
که می لغزد زبان در حالت گفتارطوطی را.اِنسحاط؛ از دست لغزیدن. اندلاص ؛ لغزیدن از دست کسی و افتادن. دحض ؛ لغزیدن پای کسی. ( منتهی الارب ). || به لغت ماوراءالنهر به معنی دوشیدن و آشامیدن باشد. ( برهان ).

لیز خوردن، سُر خوردن، خزیدن، لخشیدن.

سُلفِهِستِن