نظریه نسبیت

نظریهٔ نسبیَت دو نظریه اصلی و معروف نسبیت خاص و نسبیت عام آلبرت اینشتین را در بر می گیرد. ایده اصلی این نظریه آن است که زمان و فضا با هم مرتبط هستند، نه جدا از هم و ثابت.
نسبیت همزمانی: دو رویداد که برای یک ناظر هم زمان هستند، ممکن است برای ناظر دیگری که نسبت به ناظر نخست در حال حرکت است هم زمان نباشند.
اتساع زمانی: ساعت های در حال حرکت گذر زمان کمتری را نسبت به ساعت های ساکن تجربه می کنند و نشان می دهند.
انقباض طول: اشیاء متحرک، در جهت حرکتشان از دید یک ناظر ایستا کوتاهتر اندازه گیری می شوند.
هم ارزی جرم و انرژی: E = m c 2 {\displaystyle E=mc^{2}}   جرم و انرژی با هم هم ارز هستند و به هم تبدیل می شوند.
نور بیشترین سرعت ممکن را دارد: هیچ جسم مادی یا پیامی نمی تواند با سرعتی بیشتر از سرعت نور در خلاء سفر کند.
جاذبه در فضا با سرعت نور حرکت می کند، نه سریعتر یا بی درنگ.
آغاز به کار بردن عبارت «نظریهٔ نسبیت» به ۱۹۰۶ بر می گردد؛ هنگامی که ماکس پلانک ترکیب «نظریه نسبی» (در آلمانی: Relativtheorie) را به کار برد و بر چگونگی به کار برده شدن اصل نسبیت توسط این نظریه تأکید کرد. اما این آلفرد بوخرر بود که در بخش بحث مقاله پلانک، برای نخستین بار ترکیب «نظریه نسبیت» (در آلمانی: Relativitätstheorie) را به کار برد.
نسبیت خاص نگره ای بر روی ساختار فضازمان است. این نگره در سال ۱۹۰۵ توسط اینشتین و در مقاله ای به نام «درباره الکترودینامیک اجسام در حال حرکت» ارایه شد. این نگره بر پایه دو فرضی است که در تناقض با مکانیک کلاسیک هستند:
چنین نگره ای همخوانی بهتری با آزمایش های تجربی نشان می دهد. برای نمونه، آزمایش مایکلسون-مورلی نه تنها فرض دوم را تأیید می نمود که نتایج جالب دیگری را نیز به همراه داشت: