محمدرضا لطفی

لطفی در اثری مشترک با احسان طبری در آلبوم موسیقی ای با نام از میان ریگ ها و الماس ها بعد از انقلاب ۵۷ در کنار شعرخوانی طبری به بداهه نوازی پرداخته است.
موسیقی متن فیلم حاجی واشنگتن به کارگردانی علی حاتمی ساخته محمدرضا لطفی است. این فیلم در سال ۱۳۶۱ ساخته شد.
محمدرضا لطفی با بداهه نوازی تار در کنار بداهه خوانی رمان سترگ کلیدر توسط محمود دولت آبادی اثر مشترکی را خلق کردند. به گفته محمود دولت آبادی متن بازخوانی شده این رمان، از اوایل سال ۱۳۸۳ برای کسب مجوز از سوی نشر ثالث به وزارت ارشاد رفته بود، اما سرانجام به گفته محمود دولت آبادی این اثر مجوز نشر دریافت نکرده و منتشر نشده است.
محمدرضا لطفی (زادهٔ ۱۷ دی ۱۳۲۵ در گرگان – درگذشتهٔ ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳ در تهران) ردیف دان، موسیقی دان، آهنگ ساز، نوازندهٔ برجستهٔ تار و سه تار و کمانچه همچنین پژوهشگر و مدرس موسیقی سنتی ایرانی بود. او از چهره های تأثیرگذار موسیقی ایرانی بود و با خلق آثاری چون «ایران ای سرای امید»، «کاروان شهید»، «برادر بی قراره» و «عشق داند» به میان تودهٔ مردم راه یافت.
لطفی بنیان گذار کانون فرهنگی و هنری چاووش، گروه شیدا و مکتب خانه میرزا عبدالله بود و هنرمندان بسیاری از جمله خانوادهٔ کامکارها، مجید درخشانی، صدیق تعریف، حمید متبسم و حسین بهروزی نیا را تربیت کرد. او در کنار تار و سه تار، کمانچه، دف، نی و سنتور نیز می نواخت.
لطفی تجربه همکاری با خوانندگان چون تاج اصفهانی، غلامحسین بنان و شجریان و شهرام ناظری را داشته و همچنین خوانندگانی چون هنگامه اخوان، صدیق تعریف، محمد گلریز و محمد معتمدی، علیرضا شاه محمدی و امیر اثنی عشری اولین بار توسط محمدرضا لطفی به جامعهٔ موسیقی معرفی شدند.

محمدرضا لطفی (۱۳۲۵/ ۱۹۴۷– ۱۳۹۳ / ۲۰۱۴) نوازندهٔ برجسته و سرشناس تار، سه تار و ردیف دان، موسیقی دان و آهنگساز نامدار اهل ایران
• «اولین روزی که من مشکاتیان را دیدم، ایشان سال اول دانشکده هنرهای زیبا، رشته موسیقی بود. درست یادم می آید که ترم اول بود. در همان اوایل ترم به دنبال پیدا کردن اتاقی برای تمرین به انتهای راهرو، که بیشتر مواقع درس پیانو داده می شد رفتم. هنگامی که در را باز کردم، دیدم جوانی بلندقامت و لاغر، پشت پیانو نشسته و یک آهنگ معروف پاپ را می نوازد و چند دختر سال اول نیز دور او را گرفته اند. می دانستم که ایشان سنتور می زند و از استان خراسان وارد گروه موسیقی شده اند.»• «هنرمندان معدودی در تاریخ موسیقی ایران آثاری ماندگار خلق کرده اند؛ آثاری که در قلب و روح انسان ها خواهد ماند. محمدرضا لطفی یکی از این افراد بود. بعضی آثار در زندگی هنرمندان همانند یک جهش هستند. هنرمندانی هستند که در دوره ای این جهش و شکوفایی را داشته اند و بعضی هنرمندان دوره های بیشتری از شکوفایی را تجربه کرده اند. لطفی جزو کسانی بود که در دوره اول فعالیتش این شکوفایی و جهش را داشت. نبود ایشان باعث غم و اندوه ماست.» -> حافظ ناظری
• «او جزو استادان برجسته موسیقی شرق بود. استاد لطفی علاوه بر اینکه موسیقی های درخشان و بی مانندی ساخت، مربی و معلم برجسته ای نیز بود و شاگردان بسیاری در نسل های مختلف پرورش داد.» -> پیتر لایش
• «هیچ واژه ای پیدا نمی کنم... ، چراکه نه می توان مرگ محمدرضا لطفی را باور کرد و نه نبودنش را، حتی اگر نباشد... نمی توان. هنوز باورم نشده، چه بنویسم و چه بگویم. شاید فقط بتوان گفت، کاش در این سال ها بیشتر با هم بودیم و نشد...» -> کیهان کلهر
• «به اعتقاد من او تمامی خصوصیات یک هنرمند را دارا بود. نحوه تدریس کلاسیک ایشان همیشه روی شاگردانش اثرگذار بود. کلاس های مکتبی که ایشان برگزار می کردند به نوعی خضوع، خشوع و فروتنی را به هنرمند آموزش می داد. بی تردید این آهنگساز برای زنده کردن موسیقی ایران و معرفی اش به جهان تأثیر شگرفی داشت. این آثار جاودان خواهد ماند.» -> محمدعلی نجفی
• «استاد محمد رضا لطفی یکی از بزرگ ترین چهره های موسیقی معاصر ایران بود که داغش هیچگاه برای ما کهنه نخواهد شد و تا موسیقی ایران زنده است نام «محمدرضا لطفی» زنده و جاوید خواهد ماند.» -> محمد معتمدی
• «بی شک تأثیر محمدرضا لطفی در عرصه موسیقی انکارناپذیر است، نوای تار او هرگز از ذهن پاک نمی شود.» -> پیروز ارجمند تاج الدینی
• «او از تواناترین اساتید ایران در آهنگسازی، نوازندگی و تدریس بود. چهره شناخته شده، مطرح و مؤثری که کارهای باقیمانده از او جز ماندگارترین آثار هنری این مرز و بوم است.» -> کیخسرو پورناظری