کوه جادو (به آلمانی: Der Zauberberg) رمانی از توماس مان نویسنده آلمانی است که در ۱۹۲۴ انتشار یافت و در سال ۱۹۲۹ -پنج سال پس از انتشار- جایزه ادبی نوبل را برای نویسنده خود به ارمغان آورد.
توماس مان
هانس کاستورپ جوان بورژوا زاده ای است که برای اقامت چند روزه نزد پسرخاله خود یوآخیم می رود که در آسایشگاه شاتس آلپ در داووس تحت درمان است. مان در این رُمان نیز، چنان که در بودنبروکها می بینیم، اگر نه به یک مکان هانسایی، دست کم به یک قهرمان ایالت هانسایی بازمی گردد. همین که کاستورپ در معرض فضای مرگ آلودِ آسایشگاه قرار می گیرد، احساس می کند یا می پندارد که خود نیز بیمار است و هفت سال در آنجا می ماند تا زمانی که جنگ جهانی ۱۹۱۴ میلادی او را از رؤیا بیرون می کشد و با خشونت به میدان های نبردِ جنگِ جهانیِ اوّل می برد.
در این رمان می توان شش خصلت یا شش موضوع اساسی یافت. نخست اینکه، نویسنده سبکی ناتورالیستی به کار می برد که مخصوصاً در توصیفاتش بسیار دقیق است، به این معنی که تسلیم میل خود به مسائل مربوط به بیماری می شود و چنان که در بودنبروکها می بینیم، ولی بر سر تحلیل فرتوتیها و احتضارها درنگ بسیار می کند. دوم اینکه، این جامعهٔ اروپایی (آسایشگاه داووس از همه کشورها بیمار می پذیرد)، در ۲۰۰۰ متری بالای مرزها، در مجموعه نماینده قومی است خارج از زمان، در عین حال متعلق هم به روزگار ابتدایی و هم به روزگار آینده. سوم اینکه، در اینجا مخصوصاً سخن از کاستورپ، یعنی فردی است که نمونه نوعی آلمانی متوسط است؛ او همین که پای بند کوهستان می شود، فراغتی نامحدود پیدا می کند، از زندگی پرتنش و سطحی عصر ما به مشغله های قرن هجدهم روی می آورد و به این ترتیب، مانند ویلهلم مایستر (سالهای کارآموزی ویلهلم مایستر) شروع می کند به پروردن و فرهیخته کردن خود. از این بابت، رمان مان مربوط می شود به سنت رمان پرورشی.
کاستورپ طی این سالهای آموزش چیز می خواند، گوش می دهد، مشاهده می کند و تقریباً به نظر می آید که نویسنده می خواهد بیهودگی دانشی را که از هواشناسی به روان کاوی می رود نشان دهد و تا حدی کنجکاوی برای کنجکاوی را محکوم می کند.
توماس مان
هانس کاستورپ جوان بورژوا زاده ای است که برای اقامت چند روزه نزد پسرخاله خود یوآخیم می رود که در آسایشگاه شاتس آلپ در داووس تحت درمان است. مان در این رُمان نیز، چنان که در بودنبروکها می بینیم، اگر نه به یک مکان هانسایی، دست کم به یک قهرمان ایالت هانسایی بازمی گردد. همین که کاستورپ در معرض فضای مرگ آلودِ آسایشگاه قرار می گیرد، احساس می کند یا می پندارد که خود نیز بیمار است و هفت سال در آنجا می ماند تا زمانی که جنگ جهانی ۱۹۱۴ میلادی او را از رؤیا بیرون می کشد و با خشونت به میدان های نبردِ جنگِ جهانیِ اوّل می برد.
در این رمان می توان شش خصلت یا شش موضوع اساسی یافت. نخست اینکه، نویسنده سبکی ناتورالیستی به کار می برد که مخصوصاً در توصیفاتش بسیار دقیق است، به این معنی که تسلیم میل خود به مسائل مربوط به بیماری می شود و چنان که در بودنبروکها می بینیم، ولی بر سر تحلیل فرتوتیها و احتضارها درنگ بسیار می کند. دوم اینکه، این جامعهٔ اروپایی (آسایشگاه داووس از همه کشورها بیمار می پذیرد)، در ۲۰۰۰ متری بالای مرزها، در مجموعه نماینده قومی است خارج از زمان، در عین حال متعلق هم به روزگار ابتدایی و هم به روزگار آینده. سوم اینکه، در اینجا مخصوصاً سخن از کاستورپ، یعنی فردی است که نمونه نوعی آلمانی متوسط است؛ او همین که پای بند کوهستان می شود، فراغتی نامحدود پیدا می کند، از زندگی پرتنش و سطحی عصر ما به مشغله های قرن هجدهم روی می آورد و به این ترتیب، مانند ویلهلم مایستر (سالهای کارآموزی ویلهلم مایستر) شروع می کند به پروردن و فرهیخته کردن خود. از این بابت، رمان مان مربوط می شود به سنت رمان پرورشی.
کاستورپ طی این سالهای آموزش چیز می خواند، گوش می دهد، مشاهده می کند و تقریباً به نظر می آید که نویسنده می خواهد بیهودگی دانشی را که از هواشناسی به روان کاوی می رود نشان دهد و تا حدی کنجکاوی برای کنجکاوی را محکوم می کند.
wiki: شارل آزناوور و راد استایگر اشاره کرد.
wiki: کوه جادو (فیلم ۱۹۸۲)