محسن رنانی

محسن رنانی عضو هیئت علمی گروه اقتصاد دانشگاه اصفهان با مرتبه استاد است. در سال ۱۳۴۴ در رهنان اصفهان به دنیا آمد. وی تا دیپلم را در اصفهان تحصیل کرده و سپس مدارج کارشناسی (۱۳۶۶)، کارشناسی ارشد (۱۳۶۸) و دکترای (۱۳۷۵) خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه تهران اخذ کرد.
عقلانیت نابه روال: نگاه اقتصادی نامتعارف به پدیده های متعارف، (ترجمه مشترک - ۱۳۹۳)
اقتصاد سیاسی مناقشه اتمی ایران، درآمدی بر عبور تمدن ها، (تألیف – ۱۳۸۷)
چرخه های افول اخلاق و اقتصاد: سرمایه اجتماعی و توسعه در ایران
بازار یا نابازار: بررسی موانع نهادی کارایی نظام اقتصادی بازار در اقتصاد ایران
دولت صنفی، (ترجمه مشترک)
مقدمه ای بر ماهیت، کارکرد و زوال اصناف، (ترجمه مشترک)
سرمایه اجتماعی و توسعه اقتصادی، (ترجمه مشترک)
درک دموکراسی: رویکردی بر انتخاب عمومی، (ترجمه مشترک)
راهنمای معلم برای دبیران اقتصاد، (تألیف مشترک)
اقتصاد تولید کشاورزی، (ترجمه)
اقتصاد کار و نیروی انسانی، (ترجمه)
کتاب تست کلیات علم اقتصاد، (ترجمه)
آواز پر سیاووش، (مجموعه شعر)
مجموعه تست اقتصاد کلان، (تألیف مشترک)
علم اقتصاد: پیشرفت، رکود یا انحطاط؟، (ترجمه)
renani.net
رنانی هم اکنون دارای رتبه «استاد تمام» در دانشگاه اصفهان و از صاحب نظران اقتصاد کشور است.
وی تاکنون بیش از ۱۵ عنوان کتاب به طور مستقل یا مشترک تألیف و ترجمه و بیش از یکصد مقاله علمی به چاپ رسانده است. دو کتاب ایشان به عنوان کتاب سال دانشگاهی برگزیده شده است.

محسن رنانی عضو هیئت علمی گروه اقتصاد دانشگاه اصفهان است.
• «توسعه نیافتگی یعنی ناتوانی در تولید، حفاظت و ارتقای سرمایه های نمادین، و تمدن سرمایه نمادین بالقوه ای است که در انبوه هیاهوها به فراموشی سپرده شده است. درست مثل پاسارگاد که در غوغای سیاست و سیمان در حال غرق شدن است و درست مانند دریاچه ارومیه که در هیاهوی روز، آرام آرام می خشکد و درست مانند زنده رود که تا چشم بازکردیم، مرده بود و درست مانند سی و سه پل که ضربه های عطش آلود فناوری و کوبه های رقابت ها و خودمحوری ها پایه هایش را سست کرده است و دقیقاً همچون که به هوس آن که خودمان جهان نما شویم، متروکه اش کردیم و سالی می گذرد و هیچ خبری از گردشگر خارجی نیست و رواق هایش انباشته از بنجل های چینی است که تنها چشم همشهری های خودمان را روشن می کند.»«مظلومیت علم اقتصاد»، ۱۳۹۰ -> نقش جهان
• «اگر در یک عبارت بخواهم بگویم که ایرانیان چرا توسعه نیافته اند، باید پاسخ را در این عبارت جست و جو کردکه «ما جامعه بی کودکی هستیم». در واقع جامعه ایرانی، جامعه فاقد کودکی بوده است و به همین علت فرایند توسعه در جامعه ما شکل نگرفته است، چون ما ایرانیان از نوزادی به پیری رسیده ایم.»