نیلوفر بیضایی (۲۵ دی ۱۳۴۵ برابر ۱۵ ژانویه ۱۹۶۷) نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر است.
۲۰۱۷–۱۸: در این مکان و در این زمان (بر اساس داستانهای مهشید امیرشاهی، به زبان فارسی با بالانویس آلمانی)
۲۰۱۵–۱۶: در حضور باد (متن: بهرام بیضایی، به زبان فارسی با بالانویس آلمانی)
۲۰۱۱–۱۲: چهره به چهره در آستانه فصلی سرد (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی با بالانویس آلمانی)
۲۰۱۱: خاطرات شاهدان یا چگونه انقلاب نوه هایش را نیز می بلعد (روخوانی نمایشی به زبان آلمانی، ماه مای در تئاتر شهر فرانکفورت)
۲۰۰۹–۲۰۱۰-: یک پرونده، دو قتل (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی با با لانویس های آلمانی و سوئدی)
۲۰۰۹: سرزمین هیچ کس (متن: نیلوفر بیضایی، اجرای جدید به زبان آلمانی در تئاتر شهر کالسروهه)
۲۰۰۷–۰۸: آوای سکوت (تنظیم متن: نیلوفر بیضایی، به زبان آلمانی)
۲۰۰۶–۰۷: بیگانه چون تو و من (بر اساس متنی از ماریا پی نییلا و فرهنگ کسرایی، تنظیم: نیلوفر بیضایی، به زبان آلمانی)
۲۰۰۵: بوف کور (دو زبانه فارسی و آلمانی با همکاری تام پایفر در شهر ماینز)
۲۰۰۴–۰۵: بوف کور (متن: صادق هدایت، به زبان فارسی)
۲۰۰۱–۰۲: سه نظر دربارهٔ یک مرگ (بر اساس متنی از مینا اسدی، به زبان فارسی)
۲۰۰۰–۰۱: رویاهای آبی زنان خاکستری (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
۱۹۹۹–۲۰۰۰: چاقو در پشت (متن: بهرام بیضایی، با نام مستعار «کاوه اسماعیلی»، به زبان فارسی)
۱۹۹۸: بی نام (کاری کوتاه و بدون کلام دربارهٔ کشته شدگان گمنام دههٔ شصت)
۱۹۹۸–۹۹: سرزمین هیچ کس (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
۱۹۹۷–۹۸: بازی آخر (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
۱۹۹۶–۹۷: مرجان مانی و چند مشکل کوچک (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
نیلوفر بیضایی نخستین فرزند بهرام بیضایی است از همسر اوّلش منیراعظم رامین فر (خواهر ایرج رامین فر طراح صحنه و لباس ایرانی و خواهرزادهٔ عباس جوانمرد، کارگردان نام آشنای تئاتر ایران در دهه های سی، چهل و پنجاه شمسی).او از سال ۱۹۸۵ در آلمان و در تبعید به سر می برد. نیلوفر پس از پایان تحصیل در رشته های ادبیات آلمانی، تئاتر-سینما و تلویزیون و تعلیم و تربیت از دانشگاه فرانکفورت در سال ۱۹۹۴ گروه تئاتر دریچه را پایه گذاری کرد و به نمایشنامه نویسی و کارگردانی تئاتر پرداخت. او یک دختر به نام آناهیتا دارد که متولد سال ۱۹۹۰ است.
تلویزیون من و تو در سال ۲۰۱۶ یکی از برنامه های «به زندگی من خوش آمدید» را به زندگی او اختصاص داد.
آثار نمایشی او حاوی موضوعاتی هم چون «زن و زنانگی محصور شده»، «فردیت گمشده در جامعهٔ توده وار»، «هویت جوئی و بیگانگی» و تبعید با نگاه منقد اجتماعی است. او همچنین در فرم اجرایی دست به تجربه هایی زده که در نوع خود در عرصهٔ تئاتر ایرانی نو بوده اند. او معتقد است که برای بیان آنچه در جامعه تابو بوده یا درباره اش به صدای بلند حرف زده نشده است، باید از فرمهایی استفاده کرد که تنها بر متن استوار نباشنذ، بلکه قابلیت های تصویری و بصری داشته باشند و از آن طریق ناگفته های لابه لای سطور به نمایش در آیند. او از شیوه های کلاسیک نمایشی فاصله گرفته و با استفاده از کلاژها و طرح های صحنه ای، تماشاگر را به مشارکت در واقعهٔ نمایشی از طریق فعال ساختن قدرت تخیل و با استفاده از تجارب شخصی خود برای تکمیل داستان فرا می خواند. او همچنین در چند نمایش خود، شیوه های گوناگون نگارشی و اجرایی تئاتر مستند را تجربه کرده است.
۲۰۱۷–۱۸: در این مکان و در این زمان (بر اساس داستانهای مهشید امیرشاهی، به زبان فارسی با بالانویس آلمانی)
۲۰۱۵–۱۶: در حضور باد (متن: بهرام بیضایی، به زبان فارسی با بالانویس آلمانی)
۲۰۱۱–۱۲: چهره به چهره در آستانه فصلی سرد (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی با بالانویس آلمانی)
۲۰۱۱: خاطرات شاهدان یا چگونه انقلاب نوه هایش را نیز می بلعد (روخوانی نمایشی به زبان آلمانی، ماه مای در تئاتر شهر فرانکفورت)
۲۰۰۹–۲۰۱۰-: یک پرونده، دو قتل (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی با با لانویس های آلمانی و سوئدی)
۲۰۰۹: سرزمین هیچ کس (متن: نیلوفر بیضایی، اجرای جدید به زبان آلمانی در تئاتر شهر کالسروهه)
۲۰۰۷–۰۸: آوای سکوت (تنظیم متن: نیلوفر بیضایی، به زبان آلمانی)
۲۰۰۶–۰۷: بیگانه چون تو و من (بر اساس متنی از ماریا پی نییلا و فرهنگ کسرایی، تنظیم: نیلوفر بیضایی، به زبان آلمانی)
۲۰۰۵: بوف کور (دو زبانه فارسی و آلمانی با همکاری تام پایفر در شهر ماینز)
۲۰۰۴–۰۵: بوف کور (متن: صادق هدایت، به زبان فارسی)
۲۰۰۱–۰۲: سه نظر دربارهٔ یک مرگ (بر اساس متنی از مینا اسدی، به زبان فارسی)
۲۰۰۰–۰۱: رویاهای آبی زنان خاکستری (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
۱۹۹۹–۲۰۰۰: چاقو در پشت (متن: بهرام بیضایی، با نام مستعار «کاوه اسماعیلی»، به زبان فارسی)
۱۹۹۸: بی نام (کاری کوتاه و بدون کلام دربارهٔ کشته شدگان گمنام دههٔ شصت)
۱۹۹۸–۹۹: سرزمین هیچ کس (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
۱۹۹۷–۹۸: بازی آخر (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
۱۹۹۶–۹۷: مرجان مانی و چند مشکل کوچک (متن: نیلوفر بیضایی، به زبان فارسی)
نیلوفر بیضایی نخستین فرزند بهرام بیضایی است از همسر اوّلش منیراعظم رامین فر (خواهر ایرج رامین فر طراح صحنه و لباس ایرانی و خواهرزادهٔ عباس جوانمرد، کارگردان نام آشنای تئاتر ایران در دهه های سی، چهل و پنجاه شمسی).او از سال ۱۹۸۵ در آلمان و در تبعید به سر می برد. نیلوفر پس از پایان تحصیل در رشته های ادبیات آلمانی، تئاتر-سینما و تلویزیون و تعلیم و تربیت از دانشگاه فرانکفورت در سال ۱۹۹۴ گروه تئاتر دریچه را پایه گذاری کرد و به نمایشنامه نویسی و کارگردانی تئاتر پرداخت. او یک دختر به نام آناهیتا دارد که متولد سال ۱۹۹۰ است.
تلویزیون من و تو در سال ۲۰۱۶ یکی از برنامه های «به زندگی من خوش آمدید» را به زندگی او اختصاص داد.
آثار نمایشی او حاوی موضوعاتی هم چون «زن و زنانگی محصور شده»، «فردیت گمشده در جامعهٔ توده وار»، «هویت جوئی و بیگانگی» و تبعید با نگاه منقد اجتماعی است. او همچنین در فرم اجرایی دست به تجربه هایی زده که در نوع خود در عرصهٔ تئاتر ایرانی نو بوده اند. او معتقد است که برای بیان آنچه در جامعه تابو بوده یا درباره اش به صدای بلند حرف زده نشده است، باید از فرمهایی استفاده کرد که تنها بر متن استوار نباشنذ، بلکه قابلیت های تصویری و بصری داشته باشند و از آن طریق ناگفته های لابه لای سطور به نمایش در آیند. او از شیوه های کلاسیک نمایشی فاصله گرفته و با استفاده از کلاژها و طرح های صحنه ای، تماشاگر را به مشارکت در واقعهٔ نمایشی از طریق فعال ساختن قدرت تخیل و با استفاده از تجارب شخصی خود برای تکمیل داستان فرا می خواند. او همچنین در چند نمایش خود، شیوه های گوناگون نگارشی و اجرایی تئاتر مستند را تجربه کرده است.
wiki: نیلوفر بیضایی