نیوشا توکلیان

نیوشا توکلیان (زاده ۱۳۶۱ تهران) خبرنگار و عکاس ایرانی است. از سال ۲۰۰۲ عکسهای وی در نشریات معتبر بین المللی مثل تایم، نیویورک تایمز، اشترن، فیگارو و برخی دیگر از نشریات آمریکایی و اروپایی به چاپ رسیده است. او عکاس خودآموخته ای است که عکاسی حرفه ای را در سن ۱۶ سالگی در نشریه زن آغاز کرد و در نشریات دیگر ادامه داد. توکلیان تا کنون در کشورهای عراق، لبنان، سوریه، عربستان و پاکستان به عکاسی پرداخته است. او با توماس اردبرینک روزنامه نگار نیویورک تایمز در تهران ازدواج کرده است.
برنده جایزه Magic of Persia Contemporary Art Prize
توکلیان از اعضای گروه بین الملیی EVE Photographers است که زنان عکاس تشکیل شده است.
آثار او به مسترکلاس پرس فتو در آمستردام راه یافته است.
گالری «تامس ایربن» در نیویورک مجموعه ای از عکس های او را در سال ۲۰۱۳ به نمایش گذاشته است، این مجموعه آثار نگاه کن نام دارد. افرادی که موضوع این عکس ها هستند در ساختمان محل سکونت توکلیان زندگی می کنند. نکته جالب در مورد این مجموعه این است که همه این تصاویر در برابر پنجره ای که نمایی از ساختمان های اطراف در پس آن دیده می شوند در ساعت ۸ شب گرفته شده اند.
نیوشا توکلیان جایزه ۵۰ هزار یورویی بنیاد ˝فتوژورنالیسم کارمینیک˝ را پس داد، توکلیان این جایزه را بعد از دریافت، برای این بنیاد پس فرستاد و بالطبع برگزاری نمایشگاه مجموعه عکس هایش توسط این بنیاد هنری فرانسوی و همچنین چاپ کتاب این مجموعه لغو شد. سوژه اصلی این عکس ها جوانان ایرانی و زندگی روزمره آن ها است. آدم های معمولی که شاید به ظاهر جذابیت خاصی برای دوربین نداشته باشند اما به گمان او اگر کمی دقیق تر نگاه کنید، زندگیشان پر از داستان است... کارمینیک تأکید کرد که نام این مجموعه باید به «نسل سوخته» تغییر پیدا کند. عنوانی که به گمان نیوشا توکلیان سرشار از قضاوت بود و به هیچ وجه با نگاه او، به عنوان خالق اثر، همخوانی و سنخیت نداشته است. البته او پیش از این چندین بار در نمایشگاهایی با عنوان نسل سوخته شرکت داشته بود در نهایت پس از دو بار سفر به فرانسه در سه ماه و چندین جلسه گفتگو برای رسیدن به یک نقطه مشترک، نیوشا توکلیان به این نتیجه می رسد که راه دیگری ندارد جز آنکه جایزه ۵۰ هزار یورویی، نمایشگاه و کتاب را فراموش کند. چراکه چاپ کتاب مجموعه عکس هایش با چنین عنوانی برایش غیرقابل تحمل می بود. وی توضیح می دهد که چگونه رئیس این بنیاد با اصرار بر تغییر در شرح ها، نام، و گزینش عکس های این مجموعه، قصد داشته آن را، برخلاف نگرش و خواست توکلیان، در جهت کلیشه های متعارف در مورد ایران هدایت کند. رئیس بنیاد کارمنیاک می خواسته که نیوشا نام پروژه اش را «نسل گمشده» یا «نسل از دست رفته» بگذارد.پس از ماه ها جدل با حامی جایزه که می خواست بر کارهای وی کنترل داشته باشد، و در آخر، بنیاد کارمینیاک تجدیدنظر اساسی کرد و قول داد که از این به بعد هیچ دخالتی در پروژهٔ نیوشا توکلیان نخواهد کرد و وی بعد از چند روز مجدداً این جایزه را دریافت کرد
توکلیان در سپتامبر ۲۰۱۵ به عنوان برنده جایزه پرنس کلاوس در رشته عکاسی معرفی شد. جایزه در روز دوم دسامبر در برنامه ای با حضور خانواده سلطنتی هلند و فریبا درخشانی دبیر ایرانی این جایزه به وی اهدا شد.

نیوشا توّکلیان (۱۹۸۱، تهران) خبرنگار و عکاس ایرانی است.
• «یک دوربین عکاسی، تنها چیزی است که یک فرد برای عکاسی به آن احتیاج دارد. وسیله ای که این روزها در اختیار همه قرار دارد. اما آنچه که از خود این وسیله مهم تر است و سبب می شود، عکسی به یک شاهکار در تاریخ عکاسی مبدل شود، خلاقیت است.»• «عکس به تنهایی خیلی تأثیرگذار است اما هیچ ایرادی ندارد که یک عکاس برای بیان خودش، از سایر مدیوم ها نیز کمک بگیرد.»• «قدرتی که در عکاسی پرتره هست، قدرتی منحصربه فرد است. با یک پرتره خوب، می توان تمام جهان سوژه را بازنمایی کرد.»• «چند موضوع اصلی وجود دارند که دغدغه من هستند و در کل مسیرم دارم تلاش می کنم به همان چند موضوع عمیق تر نگاه کنم. نمی خواهم به هر چیزی تُک بزنم و رها کنم. پس من همیشه چیزهایی را تماشا کرده ام که احساس می کردم بخشی از نیاز وجودی ام را پاسخ گو هستند.»• «وقتی من ۱۶ ساله بودم و پدر و مادرم مسئولیت زندگی ام را روی دوش خودم گذاشتند و گفتند هرکاری می خواهی بکن، آنجا فهمیدم هیچ کس جز خودم نمی تواند زندگی ام را عوض کند، فقط خودمم و خودم.»• «یکی از چیزهایی که برای من به عنوان عکاس بسیار مهم است، شاید حتی بیشتر از دیدن، گوش کردن است. یعنی عکاسی که بخواهد خوب ببیند، باید شنونده خوبی هم باشد. چون هرچقدر بیشتر می شنوی، اطلاعات بیشتری می گیری که تو را بیشتر به دنیای سوژه ات نزدیک می کند. جزئیات پنهانی که در اطراف یک فرد هست و شاید هرگز به چشمت نیامده را او ممکن است به تو بگوید و تو را به شناختی برساند که آن شناخت نکته ای کلیدی در عکس تو ایجاد کند.»• «من مخالف هر چیز فرمایشی و دستوری هستم و اجازه نمی دهم هیچ چیز آزادی هنری ام را از من سلب کند.»• «وقتی در خاورمیانه به دنیا می آیی، همیشه نخ عجیب وابستگی به خانواده به پایت وصل است.»• «دوست ندارم به عنوان کسی که فقط از زن ها عکس می گیرد شناخته شوم. همه انسان ها سوژه من هستند. همه حیوان ها سوژه من هستند. زمین سوژه من است.»• «متأسفانه در سراسر دنیا، خیلی از افرادی که داعیه فمینیسم دارند، فقط حرف می زنند و در عمل، هیچ. برای من کسی که حتی کلمه «فمینیسم» به گوشش نخورده، اما در جایی دورافتاده برای تحصیل دخترش می جنگد، از هر فمینیستی، فمینیست تر است.»• «وقتی ایده ای دارم، ایده ام مثل فیلم نامه دکوپاژشده نیست. اما چیزی که می دانم این است که در پی کشف زبانی تازه در عکاسی هستم.» -> در مصاحبه با روزنامه ی شرق؛ ۱۳ ژوئن ۲۰۱۷/ ۲۳ خرداد ۱۳۹۶