نیکلاس کار

نیکلاس جی. کار (به انگلیسی: Nicholas G. Carr) (متولد ۱۹۵۹ میلادی) نویسنده آمریکایی است که کتاب ها و مقالاتی را در زمینه فناوری، تجارت و فرهنگ نوشته است. او دوران تحصیلش را را در کالج دارتموث و دانشگاه هاروارد گذراند.
سازمان دیجیتال: چگونه کسب و کار خود را برای همخوانی با یک دنیای متصل تغییر دهیم (2001) شابک ‎۱-۵۷۸۵۱-۵۵۸-۰
آیا فناوری اطلاعات مهم است؟ (۲۰۰۴) شابک ‎۱-۵۹۱۳۹-۴۴۴-۹
جایگزینی بزرگ: سیم کشی دوباره جهان، از ادیسون تا گوگل (۲۰۰۸) شابک ‎۹۷۸-۰-۳۹۳-۰۶۲۲۸-۱
کم عمق ها: آنچه اینترنت با مغز ما چه می کند (۲۰۱۰) شابک ‎۹۷۸-۰-۳۹۳-۰۷۲۲۲-۸
کم عمق ها: اینترنت با مغز ما چه می کند (ترجمه به فارسی) (۱۳۹۳) شابک ‎۶۰۰-۶۰۴۳-۳۵-۱
کاردر سال ۲۰۰۳ میلادی مقاله ای با نام "«فناوری اطلاعات اهمیت ندارد.»" نوشت و به دنبال آن در سال ۲۰۰۴ میلادی نیز کتابی با عنوان «آیا فناوری اطلاعات مهم است؟ فناوری اطلاعات و فرسایش برتری رقابتی» (انتشارات دانشکده تجارت هاروارد) منتشر نمود. در این آثار که به گستردگی مورد بحث قرار گرفتند، وی ادعا می کند که هرچه فناوری اطلاعات پیش پا افتاده تر، استاندارد تر و ارزان تر می شود، اهمیت راهبردی (استراتژیک) آن کمرنگ تر می گردد. نطرات وی صنعت فناوری اطلاعات را دچار آشفتگی نمود و فریاد برافروخته مدیران اجرایی شرکت های اینتل، مایکروسافت، هیولت پاکارد و سایر شرکت های پیشرو در این صنعت را برانگیخت، اگرچه برخی از مفسرین نیز از او پشتیبانی نموده اند. در سال ۲۰۰۴ نیکلاس کار مقاله بحث انگیز «پایان رایانش در شرکت های بزرگ؟» را منتشر نمود که در آن پیش بینی نمود که شرکت های آینده فناوری اطلاعات را به صورت سرویس های کاربردی از تأمین کنندگان بیرونی می خرند. او مدتی را نیز به عنوان سردبیر اجرایی «Harvard Business Review» نیز خدمت نمود.
دومین کتاب کار در ژانویه ۲۰۰۸ با نام «جایگزینی بزرگ: سیم کشی دوباره جهان، از ادیسون تا گوگل» به چاپ رسید. این کتاب عواقب اجتماعی و اقتصادی ظهور «رایانش برپایه اینترنت» و «رایانش ابری» را بررسی می کند و آن را با عواقب پیدایش الکتریسیته در اوایل قرن بیستم مقایسه می کند.
تازه ترین کتاب نیکلاس کار «کم عمق ها: آنچه اینترنت به سر مغزهای ما می آورد» است که در ژوئن ۲۰۱۰ چاپ شد و به بررسی عواقب شناختی و فرهنگی استفاده از اینترنت می پردازد.

نیکلاس جی. کار (به انگلیسی: Nicholas G. Carr) (متولد ۱۹۵۹ میلادی) نویسنده آمریکایی است که کتاب ها و مقالاتی را در زمینه فناوری، تجارت و فرهنگ نوشته است.
• «سخنگوهای هوشمند کاهنانی هستند نشسته روی کابینت. شاید نتوانند از طرف خدا صحبت کنند اما می توانند گزارش اخبار، ترافیک و آب و هوا بدهند. مهارت های دیگری هم دارند که نیایشان در معبد دلفی خوابشان را هم نمی دید: می توانند در مقام یک دی. جِی. خدمت کنند. می توانند بیماری ها را تشخیص دهند و اضطراب ها را التیام بخشند. می توانند وقت خواب قصه بخوانند. حتی می توانند مثل سگ نگهبان پارس کنند تا دزدها را فراری دهند. همچنین نشان می دهند می توانند سرخدمتکار اتوماسیون خانگی باشند، لامپ ها را تنظیم کنند، وسایل را کنترل کنند و به روبات های تخصصی مثل جاروبرقی رومبا دستور بدهند… از این جهت سخنگوهای هوشمندْ مکملی قدرتمند برای گوشی های هوشمند هستند. این سخنگوها که مجهز به میکروفون های حساس هستند، به جای ابزارهای شنیداری خانگی -شنودهای ظاهراً بی خطر- به کار می روند که توانایی شرکت برای نظارت بر عادات افراد را بسیار گسترش می دهد. هر وقت که با یک سخنگوی هوشمند گفت وگو می کنید، اطلاعات ارزشمندی را دربارهٔ عادات روزمره و تمایلات خودتان فاش می کنید.»• «به لطف دستاوردهایی در شبکه سازی، پردازش زبان و ریزسازی، ساخت رایانه های کوچک و ارزان آسان شده، رایانه هایی که سؤالات و دستورات اولیه را می فهمند، از بانک دادهٔ آنلاین اطلاعات را جمع آوری و تلفیق می کنند و دیگر دستگاه های الکترونیکی را مدیریت می کنند. صنعت فناوری برای ارتقای این ابزارها انگیزه هایی قوی دارد. اکنون که بسیاری از بزرگ ترین شرکت های فناوری مثل شرکت های رسانه عمل می کنند و به خرید و فروش غیرقانونی اطلاعات دست می زنند، همه سخت در رقابت هستند تا محصولات جدیدی تولید کنند که مصرف کنندگان را مسحور کند و به دنبال خود بکشاند.»• «ورای مشکلات فنی، موانع روان شناختی دلهره آوری در مقابل ساخت و فروش دستگاه های انسان گونه هست. کسی نمی داند چطور شکافی را پر کند که دانشمندان رایانه «درهٔ مرموز» می نامند؛ فاصله ای که ما میان خود و بدلِ خود حس می کنیم. چون ما موجوداتی اجتماعی هستیم، ذهنمان به طرز بی نظیری به احساسات، حرکات و رفتارهای دیگران حساس است. هر بویی از تصنع انزجارمان را برمی انگیزد. روبات های انسان وار برایمان باورنکردنی هستند و هر چه نزدیک تر به ما طراحی شوند، باورنکردنی تر می شوند.»• «روبات ها، واقعی یا داستانی، آینهٔ جامعه هستند. اگر رزی و خویشانش تجسم شوق قرن بیستمی به دستور دادن در خانه و لذت خانوادگی بودند، سخنگوهای هوشمند نماد دوران خودمحورتر ما است.»• «بعید نیست هر چه بیشتر به سمت زندگی مجازی برویم، در شبکه های اجتماعی و شبیه سازی های دیگر، ربات هایمان قالب شکلک های بدون جسمی را به خود بگیرند که کمک می کنند در پیله های رسانه ای خود محافظت شویم. این ابزارها، حتی وقتی جاسوسی ما را می کنند، پناهگاهی در برابر افسارگسیختگی واقعیت، با تمام اصطکاک ها و فرسودگی هایش هستند. آن ها ما را در دنیای مجازی ای جای می دهند که با دقتِ تمام به گونه ای چیده شده که با تمایلات و تعصبات ما سازگار است، دنیایی که ما را درک می کند و خود را هماهنگ با آرزوهایمان شکل می دهد.»