وداها

وداها (سانسکریت वेद) (دانش)، کهن ترین کتاب های آریاییان و قدیمی ترین نوشته به زبان هند و اروپایی است که تاریخ نگارش آنها را در دوره ای بین سالهای ۱۷۵۰ و ۶۰۰ قبل از میلاد می دانند. کتاب ودا از چهار کتاب ریگ ودا یا نیایش ها، یجورودا یا کتاب نیایش کنندگان، سامه ودا یا کتاب سرودها و آتارواودا تشکیل شده است.هر کدام از این چهار کتاب دارای چهار قسمت است:سمهیتا (سرود)، براهمنه ها (دستورات مراسم قربانی کردن)، آرنیکه ها (دستورات قربانی کردن در مراسم های خطرناکتر، متون فلسفی و مذهبی زاهدان) و اوپانیشاد (متون فلسفی و مذهبی روحانیون و عوام). وداها مهمترین نوشتار مؤثر در شکل گیری فرهنگ کنونی شبه قاره هند می باشند. سرودهای کتاب ودا در جشنها و مراسم دینی، مراسم ازدواج و نمازهای هندو خوانده می شود. وداها مهمترین کتاب این آئین هستند. وداها یکی از یادگارهای مشترک هند و ایرانی است
آیورودا (پزشکی)
دنورودا (=دْهَنور وده، کمان کشی)
گاندرواودا (گانْدهَرْوه وده) (موسیقی و رقص)
شستراشسترا (دانش جنگاوری)
وداها
ریگ ودا در بر گیرندهٔ سرودهای مذهبی هندو آریایی ها و کهن ترین ودا است به دلیل مدت زمان زیادی که تکمیل این وداها به طول انجامیده و همچنین به دلیل ادغام فرهنگ های آریایی و اقوام ساکن آن منطقه نمی توان به طور دقیق مذهب آریایی ها را تشخیص داد. ریگ ودا شامل ۱۰۱۷ قطعه شعر و ۱۰۵۰۰ بیت است و در ۱۰ کتاب تنظیم شده است. این نوشته در دوره ودایی که ایرانیان و هندیان (فرهنگ آندرونوو) با هم می زیستند نگاشته شده است. بخش بیشتر یجورودا و ساماودا بر گرفته شده از ریگ ودا است. از نظر لفظ و معنا شباهت بسیاری با اوستا دارد. سرگذشت و سرنوشت کیخسرو، جم، آبتین و فریدون در اوستا و ریگ ودا تقریباً شبیه هم است. گفته می شود گاتاها (گاهان) و کتاب های ریگ ودا یک زبان است با دو لهجه…
وجود عناصر مشترک آیین زرتشتی و هندوئیزم هم بی دلیل نیست و کهن ترین نمودهای آن را می توان در باورهای آیینی و همچنین مانندگی های زبانی در وداها و اوستا جستجو کرد.