تگاور

( صفت اسم ) ۱ - دونده رونده . ۲ - اسب تند رو . ۳ - شتر تندرو .

تگاور. [ ت َ وَ ] ( ص مرکب ) بمعنی اسب تیزرو و این مرکب است از تگ که بمعنی دویدن باشد و از لفظ آور که صیغه امر است . ( غیاث اللغات ). معنی ترکیبی آن منسوب به تگ است از عالم دلاور و تناور و معهذا اطلاق آن بر مرکب آمده و بعضی گویند اسب رهوار خصوصاً گوئیا صاحب تگ است که قدم باشد و قدم عبارت از رهواری است به یای مصدر و غیر رهوار عموماً. ( آنندراج ). تَگاوَرِه ؛ اسب دونده خوشرفتار. ( ناظم الاطباء ). تکاور :
و زانسو هیونی تگاور دوان
طلایه برافگند زی پهلوان.عنان تگاور همیداشت نرم
همی ریخت از دیدگان آب گرم.ز لشکر ز خویشان دو تن را بخواند
سبکشان بر اسب تگاور نشاند.به گور تگاور سمند افکنیم
به شمشیر برشیر بند افکنیم.چو وحشی گور در صحرا تگاور
چو مرغ آب در دریا شناور.

۱. دونده، تیزرفتار.
۲. (اسم ) [مجاز] اسب تندرو.