تکیه گه

مخفف تکیه گاه جای پشت دادن

تکیه گه. [ ت َ ی ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) مخفف تکیه گاه. جای پشت دادن و تکیه کردن. محل تکیه. متکاء :
صحراش باغ و زیر نهفتش در
بر تختهاش تکیه گه حورا.خواجه از باد تکیه گه کرده
بالش از بالش پراکنده.بلکه تن عرش بالشی است مربع
تکیه گه جای کبریای صفاهان.سزای تکیه گهت منظری نمی بینم
منم ز عالم و این گوشه معین چشم.شاه نشین چشم من تکیه گه خیال تست
جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو. || پناه گاه. جای پناه و اعتماد :
آنکه تا شد بر سریر بی نیازی متکی
شد سریر جود او تکیه گه اهل نیاز.بر تیغ اوست تکیه گه شغل کلک تو
مردان تیغزن شده بر کلک متکی.بده انصاف خود که دینداران
جز بر انصاف تکیه گه نکنند.