کوته

کوته . [ ت َه ْ ] (ص ) مخفف کوتاه . (آنندراج ). کوتاه . (فرهنگ فارسی معین ). کم طول . قصیر :
زندگانی چه کوته و چه دراز
نه به آخر بمرد باید باز؟

رودکی .

چرا عمر طاووس و درّاج کوته
چرا مار و کرکس زِیَد در درازی .

ابوطیب مصعبی .

شب کوته که صبح زود دمید
نه نشان درازی روز است .

خاقانی .

این همه کارهای پهن و دراز
تنگ و کوته به یک نفس گردد.

خاقانی .

دست بدار ای چو فلک زرق ساز
ز آستی کوته و دست دراز.

نظامی .

تو درخت خوب منظر همه میوه ای ولیکن
چه کنم به دست کوته که نمی رسد به سیبت .

سعدی .

شب کوته و تو ملول و افسانه دراز.

سیدشمس الدین نسفی .

ز دست کوته خود زیر بارم
که از بالابلندان شرمسارم .

حافظ.

- کوته بودن چیزی از کسی یا چیزی ؛ دور بودن از آن :
که شادان زی ای شاه تا جاودان
ز جان تو کوته بدِ بدگمان .

فردوسی .

که ای برتر از جایگاه و زمان
ز ما باد کوته بدِ بدگمان .

فردوسی .

ای هست کن ِ اساس هستی
کوته ز درت درازدستی .

نظامی .

و رجوع به کوتاه شود.
|| کوتاه بالا. کوتاه قامت . کوتاه قد. پست قد. پست بالا. قصیرالقامه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
سرو بالادار در پهلوی مورد
چون درازی در کنار کوتهی .

منوچهری .

قوس گفت ار کوتهم من کوتهان معجب بوند
تو درازی و دراز احمق بود ای هوشیار.

اسدی .

عقل ، دست و زبان کوته خوان
آرزو، رأس مال مفلس دان .

سنائی .

بلنداز میوه گو کوتاه کن دست
که کوته خود ندارد دست بر شاخ .

سعدی .

و رجوع به کوتاه شود.
|| موجز. مختصر :
مباش غمگین یک لفظ یاد گیر لطیف
شگفت کوته لیکن قوی و بابنیاد.

کسائی .

قصه کوته به است از تطویل .

(از تاریخ بیهقی ).

- کوته سخن ؛ سخن موجز :
سخن چون حکیمان نکوگوی و کوته
که سحبان به کوته سخن گشت سحبان .

ناصرخسرو.

|| کم ارتفاع . (فرهنگ فارسی معین ؛ ذیل کوتاه ) :
ای با اساس رفعت تو کوته آسمان
وی در قیاس همت تو ابتر آفتاب .

خاقانی .

و رجوع به کوتاه شود.
|| اندک . مختصر. جزئی . کم :
سنت حجت خراسان گیر
کار کوته مکن درازآهنگ .

ناصرخسرو.

یک زمان کار است بگذار و بتاز
کار کوته را مکن بر خود دراز.

مولوی .

کوتاه
کوچک