نکونام

( صفت ) آنکه نامش بخوبی مشهور است : خوش نام .

نکونام. [ ن ِ ] ( ص مرکب ) خوش نام. که به نیکی و نکوکاری مشتهر و نامبردار است :
آن گرد نکونام که اندر دره ٔرام
با پیل همان کرد که با کرگ ز خواری.انوشه کسی کو نکونام مرد
چو ایدر تنش ماند نیکی ببرد.کسی کو نکونام میرد همی
ز مرگش تأسف خورد عالمی.زنده جاوید ماند هرکه نکونام زیست
کز عقبش ذکر خیر زنده کند نام را.چه دیدی در این کشور از خوب و زشت
بگو ای نکونام نیکوسرشت.نکونام را جاه و تشریف و مال
بیفزود و بدگوی را گوشمال.نمرد آن کسی کز جهان نام برد
که مرد نکونام هرگز نمرد. || آمرزیده. مرحوم. مغفور :
بوی در دو گیتی ز بد رستگار
نکونام باشی بر کردگار. || عفیف. پاکدامان :
کس را به مثل سوی شما راه ندادم
گفتم که برآیید نکونام و نکوکار.

خوش نام، نیک نام.