کوهکن کهکان .
کوه کان
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
کوه کان. ( نف مرکب ) یعنی کوهکن و کان به معنی کنده نیز آمده و به فتح کاف مرادف کن ، لیکن از ضرورت شعر است. ( آنندراج ). کوهکن. کهکان. ( فرهنگ فارسی معین ) :
ز آرزوی کف راد تو ز کان گهر
گهر برآمد بی کوه کان و بی میتین.
ز آرزوی کف راد تو ز کان گهر
گهر برآمد بی کوه کان و بی میتین.
فرخی ( از آنندراج ).
فرهنگ عمید
= کوهکن
کوهکن#NAME?
کلمات دیگر: