عزلت گزیدن

( مصدر ) گوشه رفتن ترک مراوده با مردمان .

عزلت گزیدن. [ ع ُ ل َ گ ُ دَ ] ( مص مرکب ) گوشه نشینی اختیار کردن. ترک مراوده با مردمان نمودن و به عبادت پروردگار مشغول شدن. ( ناظم الاطباء ) :
چون شترمرغی ما سیمرغ دید
لاجرم ازننگ ما عزلت گزید.بقیه عمر در گوشه ای نشینم و عزلت گزینم. ( گلستان ).
به کنج غاری عزلت گزینم از همه خلق
گر آن لطیف جهان یار غار ما باشد.