همین

هم این، خوداین، اشاره بنزدیک

(هَ ) ۱ - (ص اشاره ، مبهم ) خود این ، هم این . ۲ - عین این . ۳ - (ضم . ) این .

همین. [ هََ ] ( ص مرکب ، ق مرکب ) ( از: هم + این ) فقط این. این بس است. تنها این :
همی دربدر خشک نان بازجست
مر او را همین پیشه بود از نخست.جز ایشان به بلخ اندرون نیست کس
از آن نامداران همین است و بس.همه پرسش این بود و پاسخ همین
که بر شاه بادا هزار آفرین.جهان جاودانه نماند به کس
همین جاودان نام نیک است و بس.که فرمانده هفت شهر زمین
همین یک تن آمد ز شاهان ، همین.چوبر دشمنی باشدت دسترس
مرنجانْش کو را همین غصه بس.چه میخواهم از طارم افراشتن
همینم بس از بهر بگذاشتن.بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس
حد همین است سخندانی و زیبایی را.مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم
کنار و بوس و آغوشش چگونه ؟ چون نخواهد شد. || ( شبه جمله ) کلمه «همین » با لحن استفهام در تداول امروز به صورت شبه جمله به کار میرود به معنی اینکه : آیا کافی است ؟ دیگر لازم نیست ؟ || ( حرف ربط مرکب ) نیز. ایضاً. ( یادداشت مؤلف ). هم :
چه باید مرا بی تو گنج و سپاه
همین تخت شاهی و زرین کلاه.همین گرز و این نیزه و بادپای
همین جوشن و ترگ و رومی قبای.تو را دادم ای زال این جایگاه
همین پادشاهی و تخت و کلاه.

۱. خود این، اشاره به نزدیک.
۲. جزء پیشین بعضی از قیدها یا صفت های مرکب: همین گون، همین طور.
۳. وقتی بخواهند گذشته یا آیندۀ نزدیک را به رخ کسی بکشند به کار می برند: همین الآن به من نگفتی.

ای؛ هم؛ هَمی؛ هَمیو