میرزا غلام رضا اصفهانی (۱۲۴۶-۱۳۰۴ هجری قمری) از استادان خوشنویسی ایرانی و یکی از برجسته ترین خوش نویسان خط نستعلیق و شکسته نستعلیق بود. میرزا غلامرضا اصفهانی از معروف ترین خوشنویسان دوره قاجار بوده است. نام پدرش «میرزا جان» بود و در جوانی به دربار محمد شاه و پس از آن به دربار ناصر الدین شاه راه یافت.
رساله تحفه الوزرا - در سال ۱۲۵۹
مناجات نامه منظوم منسوب به حضرت علی
۲۹۸ صفحه بیاض که تنها سند کتبی اشعار میرزا غلام رضا اصفهانی می باشد.
رساله ای در اصطلاحات صوفیه
گلستان سعدی به خط شکسته
سفرنامه حاج سیاح در ۲۱۶ صفحه به خط شکسته (ناتمام)
کتاب پاتولوژی ترجمه میرزا علی خان رئیس الاطباء در حدود ۲۰۰ صفحه به خط شکسته
تعداد نسبتاً زیادی از قطعات و سیاه مشق های شکسته و نستعلیق
پدر میرزا در سال ۱۲۱۲ه. ق از اصفهان به تهران آمده و به کسب قنادی مشغول شد. از آن جا که با وجود چند فرزند دختر، هیچ پسری نداشته، به زیارت امام رضا(ع) مشرف شده و با توسل به آن حضرت خداوند در سال ۱۲۴۶ ه. ق. پسری به وی می دهد که به همین دلیل نام وی را غلام رضا نهادند.
میرزا غلام رضا مردی مسلمان، عارف، ادیب، دلسوخته و اهل معنی و اعتقاد بود. غلام رضا در ۵ سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به تمامی شد. او در سنین پختگی و استادی هنر خود را «توفیق خداوند عزوجل» می داند و آنجاییکه اوصاف هنرش را شرح می دهد، می گوید که «نه از باب خودستایی است بلکه محض بروز فضل یزدانی و نفس مسیحایی است» (
غلام رضا در ۵ سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به تمامی شد. میرزا در خاطراتش می نویسد که در همان سال در رؤیایی صادقه به محضر امیرالمؤمنین علی(ع) شرفیاب شده و همین واقعه سیر زندگی او را دگرگون می کند. میرزا در قطعه ای به خط شکستهٔ خفی چنین می نویسد: «قریب هفت سال از سنین عمرم گذشته در دبستان به خواندن قرآن اشتغال داشته. شبی به خواب، بزرگواری ارشادم نمود به تقبیل آستان شاه اولیا در دنبالش شتافتم. در گوشهٔ آن جا حضرت شاه اولیا ارواح العالمین له الفدا توقف داشتند. چون نزدیک تر شدم فرمود مشقت بیاور. علی الفور صفحه کاغذ و دواتی به حضور مبارک تقدیم نمودم. در وسط آن صفحه لام و الف و یایی نگاشته و فرمودند از این رو بنگار. فردای آن شب در دبیرستان معلم صورت خواب را سؤال نمود. این بندهٔ حقیر ماجرا کماجرا باز گفت. دیگر حقیر را به تحصیل خط واداشت...» و این آغاز کار خوشنویسی او بود.
رساله تحفه الوزرا - در سال ۱۲۵۹
مناجات نامه منظوم منسوب به حضرت علی
۲۹۸ صفحه بیاض که تنها سند کتبی اشعار میرزا غلام رضا اصفهانی می باشد.
رساله ای در اصطلاحات صوفیه
گلستان سعدی به خط شکسته
سفرنامه حاج سیاح در ۲۱۶ صفحه به خط شکسته (ناتمام)
کتاب پاتولوژی ترجمه میرزا علی خان رئیس الاطباء در حدود ۲۰۰ صفحه به خط شکسته
تعداد نسبتاً زیادی از قطعات و سیاه مشق های شکسته و نستعلیق
پدر میرزا در سال ۱۲۱۲ه. ق از اصفهان به تهران آمده و به کسب قنادی مشغول شد. از آن جا که با وجود چند فرزند دختر، هیچ پسری نداشته، به زیارت امام رضا(ع) مشرف شده و با توسل به آن حضرت خداوند در سال ۱۲۴۶ ه. ق. پسری به وی می دهد که به همین دلیل نام وی را غلام رضا نهادند.
میرزا غلام رضا مردی مسلمان، عارف، ادیب، دلسوخته و اهل معنی و اعتقاد بود. غلام رضا در ۵ سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به تمامی شد. او در سنین پختگی و استادی هنر خود را «توفیق خداوند عزوجل» می داند و آنجاییکه اوصاف هنرش را شرح می دهد، می گوید که «نه از باب خودستایی است بلکه محض بروز فضل یزدانی و نفس مسیحایی است» (
غلام رضا در ۵ سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به تمامی شد. میرزا در خاطراتش می نویسد که در همان سال در رؤیایی صادقه به محضر امیرالمؤمنین علی(ع) شرفیاب شده و همین واقعه سیر زندگی او را دگرگون می کند. میرزا در قطعه ای به خط شکستهٔ خفی چنین می نویسد: «قریب هفت سال از سنین عمرم گذشته در دبستان به خواندن قرآن اشتغال داشته. شبی به خواب، بزرگواری ارشادم نمود به تقبیل آستان شاه اولیا در دنبالش شتافتم. در گوشهٔ آن جا حضرت شاه اولیا ارواح العالمین له الفدا توقف داشتند. چون نزدیک تر شدم فرمود مشقت بیاور. علی الفور صفحه کاغذ و دواتی به حضور مبارک تقدیم نمودم. در وسط آن صفحه لام و الف و یایی نگاشته و فرمودند از این رو بنگار. فردای آن شب در دبیرستان معلم صورت خواب را سؤال نمود. این بندهٔ حقیر ماجرا کماجرا باز گفت. دیگر حقیر را به تحصیل خط واداشت...» و این آغاز کار خوشنویسی او بود.
wiki: میرزا غلامرضا اصفهانی