دریغ امدن

( دریغ آمدن ) ( مصدر ) یا دریغ آمدن کسی را متاسف شدن وی حسرت خوردن او .
حسرت داشتن . یا مایه افسوس خورده شدن .

( دریغ آمدن ) دریغ آمدن. [ دِ/ دَ م َ دَ ] ( مص مرکب ) حسرت داشتن. ( ناظم الاطباء ). || مایه افسوس خوردن شدن :
وه چه سنگی که خون خاقانی
ریختی نامده دریغ از تو. || حیف آمدن. روا آمدن :
نباید که خواهد ز ما باژ و گنج
دریغ آیدش جان دانا برنج.دریغت نیاید همی خویشتن
سپاهی شده زین نشان انجمن.تو زینسان آفریده بهر کاری
دریغ آید که مهمل درگذاری.می گفتمت که جانی دیگر دریغم آید
گر جوهری به از جان ممکن بود تو آنی.دریغ آیدم با چنین مایه ای
که بینم ترا در چنین پایه ای.بزرگی این حکایت بر زبان راند
دریغ آمد مرا مهمل فروماند.بگفتا دریغ آمدم نام دوست
که هرکس نه در خورد پیغام اوست.دریغ آمدم زان همه بوستان
تهیدست رفتن بر دوستان.دریغ آمدم تربیت ستوران و آینه داری در محله کوران. ( گلستان سعدی ). گفتم دریغ آمدم که دیده قاصد به جمال تو روشن گردد. ( گلستان ). || مضایقه داشتن. روا نداشتن. بخل ورزیدن :
دریغ آیدت تخت شاهی همی
ز گیتی مرا دور خواهی همی.دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ
نه آرام گیرد به روز بسیچ.شعر دریغ آیدم ز دشمن ایشان
نیست سزاوار گاو نرگس و ششماد.مر ترا خانه ای دریغ آید
زین فرومایگان و اهل شرور.تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی
وگرجانم دریغ آید نه مشتاقم که کذابم.چو دارند گنج از سپاهی دریغ
دریغ آیدش دست بردن به تیغ. || دریغ آمدن از؛ چشم پوشیدن از.( یادداشت مرحوم دهخدا ) :
دانشا چون دریغم آئی از آنک
بی بهائی و لیک از تو بهاست.|| ترسیدن. هراسیدن. ( ناظم الاطباء ).