( ره آموز ) راه آموز . استاد . راهنما
ره اموز
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( ره آموز ) ره آموز. [ رَه ْ ] ( نف مرکب ) راه آموز. استاد. راهنما.رهبر. تعلیم دهنده. ( از یادداشت مؤلف ) :
ره آموز تو اندر کارها روح الامین بادا.
بود این سه مربی پدر را پدر.
بر دست و گریبان تو باشیم ره آموز.
ره آموز تو اندر کارها روح الامین بادا.
فرخی.
ره آموز و روزی ده و چاره گربود این سه مربی پدر را پدر.
اسدی.
تا چون تو کله دوختن آموختی از مابر دست و گریبان تو باشیم ره آموز.
سوزنی.
رجوع به راه آموز شود. || کتابهای گید . ( یادداشت مؤلف ).کلمات دیگر: