جانگزا ی

( جانگزا ی ) ( صفت ) ۱- گزایند. جان کاهند. حیات . ۲- آنچه روان را بیازارد.

جانگزای. [ گ َ ] ( نف مرکب ) جانگزا. زهر و امثال آن. ( شرفنامه ٔمنیری ). نابودکننده روح. برابر جان فزای. کشنده. ممیت. جانگزا :
چون باد دمان از پسش سوفرای
همی تاخت با نیزه جانگزای.جهان جانگزای است و او جانفزای
جهان گم کننده ست و او رهنمای.مبندید با رشک و با آز رای
که این غم فزایست و آن جانگزای.شاها قوام عالم ، از دست تیغ تست
بر دست گیر قائمه تیغ جانگزای.چون تنور از نار نخوت هرزه خوار و تیزدم
چون فطیر از روی فطرت بدگوار و جانگزای.از خاص و عام ری همه انصاف دیده ام
جور من است ز آب و گل جانگزای ری.کز زهر جانگزای فراقش دلم بسوخت
پازهر خواهم از همم سیّد همام.از ساغر زمانه که نوشید شربتی
کان نوش جانگزای تر از سم نیامده ست.بیا ساقی آن شربت جانفزای
بمن ده که دارم غمی جانگزای.بسی حربه ها زد بر آن پیلپای
بسی نیز قاروره جانگزای.از او کارگرتر جهان آزمای
ندیده ست بیننده جانگزای.یار بد از مار جانگزای بتر.رجوع به جانگزا شود.