جانفزا ی

( جانفزا ی ) ( صفت ) ۱- افزایند. جان آنچه که موجب نشاط روان گردد. ۲- آب حیات آب زندگانی .

جانفزای. [ ف َ ] ( نف مرکب ) جان فزاینده. نشاطآورنده :
جهان دار یزدان گوای منست
که دیدار تو جانفزای منست.جهان جانگزای است و او جانفزای
جهان گم کننده ست و او رهنمای.شعر من بر علم من برهان بس است
جانفزای و صاف چون آب زلال.سلک جواهر است خط جانفزای صدر
چون صدر جوهری بود آری بود چنین.مرا دلی است پر ز خون به بند زلف تو درون
پناه می برم کنون بلعل جانفزای تو.بدو چشم تو که از جان اثری نماند با ما
ز نسیم جانفزایت اثری فرست ما را.گفت ای نفس تو جان فزایم
اندیشه تو گره گشایم.برآراستندی بفرهنگ و رای
سخنهای دل پرور جانفزای.بیا ساقی آن شربت جانفزای
بمن ده که دارم غم جانگزای.در هوای لطیف جای کند
خواب و آرام جانفزای کند.عشق آن زنده گزین کاو باقی است
وز شراب جانفزایت ساقی است.دیدار دلفروزش در پایم ارغوان ریخت
گفتار جانفزایش در گوشم ارغنون زد.هوای دلگشایش و آب جانفزایش شباب عیسی مریم. ( ترجمه محاسن اصفهان. ص 8 ).
یاقوت جانفزایش از آب لطف زاده
شمشاد خوشخرامش در ناز پروریده.روز آنسوی کوه سرمست است
از نفس های جانفزای صبوح.|| روز بیست و سوم از ماه ملکی. ( از برهان ) ( آنندراج ).