واویلا. [ وَ ] ( ع صوت مرکب )کلمه افسوس مأخوذ از تازی که در نوحه و ماتم استعمال کنند. ( ناظم الاطباء ). به معنی افسوس ، چه لفظ وا کلمه ندبه است و ندبه به ضم به معنی نوحه ماتم و ویل به معنی افسوس و اندوه و در آخر الف برای مد صوت که در حالت ندبه در آخر الفاظ پیدا می کنند. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). ای وای ! دریغا! حسرتا! :
چون کند جان واژگونه پوستین
بانگ واویلا برآید ز اهل دین.
مولوی.
- امثال :
پیش از مرگ و واویلا ؟!