همخوان

هَمخوان آن دسته از آواهای زبان هستند که هنگام تولیدشان بست یا تنگی در دستگاه گفتار وجود داشته باشد. به همخوان، صامِت، حرفِ بی صدا (و به ندرت) هَم آوا هم گفته شده است.
ب (انفجاری، انسدادی)
پ (انفجاری، انسدادی)
ت، ط (انفجاری)
ث، س، ص (سایشی)
ج (انفجاری)
چ (انفجاری)
ح، ه‍ (سایشی)
خ (سایشی)
د (انفجاری)
ذ، ز، ض، ظ (سایشی)
ر (غلتان)
ژ (سایشی)
ش (سایشی)
ع، ء (انفجاری)
غ، ق (انفجاری)
ف (سایشی)
ک (انفجاری)
گ (انفجاری)
ل (روان)
م (خیشومی)
ن (خیشومی)
و (سایشی)
ی (روان).
همخوان آوایی است که به تنهایی تلفظ نمی شود و به هنگام تولید (در گذر از اندام های گویایی) به مانع برخورد می کند و در نتیجه آوای تازه ای به آن افزوده می شود.
به عبارت دیگر، در دانش آواشناسی، همخوان صدایی گفتاری است که با بسته شدن کامل یا جزئی از مجرای صوتی فوقانی ایجاد می گردد. مجرای صوتی فوقانی به قسمتی از مجرای صوتی گفته می شود که بالاتر از حنجره قرار دارد.
همخوان ها با توجه به شش شاخصهٔ سازوکارهای جریان هوا، واک، وضعیت نرمکام، مرکزی بودن/کناری بودن، جایگاه تولید و شیوه تولید توصیف می شوند.