خوشگوی

خوش سخن خوش زبان
( خوشگو ی ) ( صفت ) ۱ - خوش زبان خوش کلام . ۲ - فصیح زبان آور.

خوشگوی. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( نف مرکب ) خوش سخن. خوش زبان. خوشگو : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. ( ترجمه طبری بلعمی ).
تا ز بر سرو کند گفتگوی
بلبل خوشگوی به آواز زار.تو بدو گوی که ای بلبل خوشگوی میاز.کاحسنت زهی ندیم خوشگوی
آزادترین نسیم خوشبوی.عشرت خوش است و بر طرف جوی خوشتراست
می بر سماع بلبل خوشگوی خوشتر است.ای گل خوشبوی من یاد کنی بعد ازین
سعدی بیچاره بود بلبل خوشگوی من.خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد
لاجرم بلبل خوشگوی دگر بازآید.مردی ظریف و خوشگوی بود. ( ترجمه محاسن اصفهان ).
دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست
تا بقول و غزلش ساز نوایی بکنیم.