سحرگاهان

هنگام سحر الف و نون در این زائد است چنانکه در روزگاران و بهاران .

سحرگاهان. [ س َ ح َ ] ( اِ مرکب ، ق مرکب ) هنگام سحر. الف و نون در این زائد است چنانکه در روزگاران و بهاران. ( غیاث ). سحرگاه. بوقت سحر :
دهقان بسحرگاهان کز خانه بیاید
نه هیچ بیارامد و نه هیچ بپاید.بسحرگاهان ناگاهان آواز کلنگ
راست چون غیو کشد صفدر در کردوسی.نشابور چون شما بسیار دیده است و مردم این بقعت را سلاح ، دعای سحرگاهان است. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 563 ).
بسان پرستاره آسمان گردد سحرگاهان
ز سبزه آبدار و سرخ گل وز لاله بستانها.مگر تخت سلیمانست کز دریا سحرگاهان
نباشد زی کُه و هامون مگر بر باد جولانش.مشرق نبود صبح سحرگاهان
رخشان بسان طارم زریون است.سحرگاهان که از می مست گشتم
بمستی بر در باغی گذشتم.سحرگاهان که مخمور شبانه
گرفتم باده با چنگ و چغانه.گفتم ای شام غریبان طره شبرنگ تو
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب.

در وقت سحر، به وقت سحر، سپیده دمان.