پرامید

( صفت ) آنکه امید بسیار دارد امیدوار.

پرامید. [ پ ُ اُ / پ ُ اُم ْ می ]( ص مرکب ) که امید بسیار دارد. امیدوار :
چو بیدار گشتم شدم پرامید
از آن تاج رخشان و باز سپید.بپوشید پس جامه نو سپید
نیایش کنان رفت و دل پرامید.هشیوار با جامهای سپید
لبی پر زخنده دلی پرامید.بیامد پرامید دل پهلوان
ز بهر پسر گوژ گشته نوان.چو لهراسب بنشست بر تخت عاج
بسر برنهاد آن دل افروز تاج...
چنین گفت کز داور داد پاک
پرامید باشید و با ترس و باک.طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من
گرچه سخن همی برد قصه من به هرطرف.

آن که امید بسیار دارد.