افکندگی

انداختنی خواری

(اَ کَ دِ ) (حامص . ) مَستی .

افکندگی. [ اَ ک َ دَ / دِ ] ( حامص ) حالت و چگونگی افکنده. فرسودگی. مذلت. حقارت. فرومایگی و بندگی و کوچکی. سقوط از بالا :
بنده با افکندگی مشّاطه جاه شه است
سیر با آن گندگی هم ناقد مشک ختاست.بلندی نمودن در افکندگی
فراهم شدن در پراکندگی.از این سو همه زینت و زندگی
از آن سو همه آز و افکندگی.ره رستگاری در افکندگیست
که خورشید جمع از پراکندگیست.کاین چه زبونی و چه افکندگی است
کاه و گل این پیشه خربندگی است.بوسه چو می مایه افکندگی
لب چو مسیحا نفس زندگی.بندگی این باشد و دیگر هوس
بندگی افکندگیست ای هیچکس.- سرافکندگی ؛ شرمندگی. شرمساری. ذلت. خواری. مقابل سربلندی.
|| ( اِ ) فضله نجاست و پلیدی. ( ناظم الاطباء ).