عبدالله صیرفی

مولانا عبدالله صیرفی فرزند محمود تبریزی از خوشنویسان صاحب نام قرن هشنم هجری بوده که دست کم تا ۷۴۷ ه.ق می زیسته است. برخی سال درگذشت او را ۷۴۲ ه‍.ق و محل دفن او را مقبره ٔ چرنداب تبریز نوشته اند. او در خطوط ششگانه شاگرد یاقوت مستعصمی بوده و از جمله استادان سبعه یا هفتگانه به حساب می آید. همچنین او را از شاگردان سید حیدر گُنده نویس دانسته اند.
لغت نامه دهخدا
فضائلی، حبیب الله، اطلس خط، چاپ دوم ۱۳۶۲ اصفهان، انتشارات مشعل اصفهان
رقیه میرابوالقاسمی، دانشنامه بزرگ جهان اسلام، ثلث
شیوه عبداللّه صیرفی را شاگردش خیرالدین مرعشی (متوفی ۸۷۶) به قلمرو عثمانی بُرد و شاگرد برجسته ای چون حمداللّه آماسی (متوفی ۹۲۶) را پرورش داد. که سرسلسله خوشنویسان عثمانی محسوب می شود. به این ترتیب عبداللّه صیرفی که به واسطه استادش یاقوت به مکتب بغداد متصل است در انتقال مرکز ثقل هنر خوشنویسی اسلامی به داخل ایران و سپس ارسال بخشی از آن به عثمانی از حلقه های کلیدی به شمار می رود.
یکی از آثار او کتیبه های مسجد استاد و شاگرد در خیابان فردوسی تبریز است که بنای اولیه آن در سال ۷۴۲ هجری قمری ساخته شده است. کتیبه های داخل و مندرجات دیوارهای خارج مسجد به خط او و یکی از شاگردان وی نوشته شده از همین رو به مسجد استاد و شاگرد شهرت یافته است.