لنگیدن

تمایل , توقف , عرجة , عقال

لنگان لنگان، راه رفتن، راه رفتن لنگ
( مصدر ) رفتن بناز و کبر : از بهر چه دادند ترا عقل چه گویی ? تا خوش بخوری چون خر و چون غلبه بلنجی ? ( ناصر خسرو لغ. )

(لَ دَ ) (مص ل . ) لنگان لنگان راه رفتن .

لنگیدن. [ ل َ دَ ] ( مص ) چون اعرجی رفتن. عرج . اعرج بودن. رفتن در حالی که به سوی وحشی خمد، نه به دیگر سوی. از یک پای صدمه دیدن و گاه ِ رفتن به یک سوی بلند و کوتاه شدن. شلیدن. شل زدن. لنگان رفتن. ظلع. قلز. ( منتهی الارب ): لنگیدن کسی ؛ شلان رفتن او. شلان شلان رفتن وی :
بلنگید در زیر من بارگی
از او بازگشتم به بیچارگی .کار نیکو کند خدای ، منال
راه کوته کند زمانه ، ملنگ.ای پسر با جهان مدارا کن
وز جفاهای او منال وملنگ.و یزید [ بن ولید ] مردی بود اسمر و نیکوروی و اندکی لنگیدی. ( مجمل التواریخ و القصص ).
منال کاتبی از سنگلاخ وادی فقر
ملنگ وار به پایان بر این طریق و ملنگ.قاع الکلب قوعاناً؛ لنگید و خمید سگ. ( منتهی الارب ). شک ؛ لنگیدن شتر. رهص ؛ لنگیدن ستور از رفتن بر سنگ. وقع؛ لنگیدن ستور. ( تاج المصادر ). شظی الفرس شظی ؛ لنگید اسب از غیزیدن استخوان شظی. جنب ؛ لنگیدن شتر از پهلو. هنبلة؛ لنگیدن مرد. هَنْبَل َ الرجل ؛لنگید و برفتار ددان رفت. ( منتهی الارب ).
- لنگیدن کسی ؛ شلان رفتن او. شلان شلان رفتن وی.
|| لنگ کردن. ( آنندراج ).
- لنگیدن کاری ؛ نقصی در آن بودن که مایه تعویق و تعطیل آن است.

لنگان لنگان راه رفتن، راه رفتن لنگ: بلنگید در زیر من بارگی / از او بازگشتم به بیچارگی (فردوسی: ۶/۴۸۹ ).

چُتِهِستِن؛ شَلِهِستِن؛ سَر سُم زِیدِن؛ شَلِستِن