ویله

(لَ یا لِ) (اِ.) 1 - صدا، آواز. 2 - بانگ بزرگ . 3 - ناله .

(وِ لِ یا وَ لَ) [ ع . ویلة ] (اِ.) 1 - رسوایی ، فضیحت . 2 - گرفتاری ، سختی ، بلیه .

اسدی (از حاشیه ٔ برهان چ معین از لغت فرس ).

مجد همگر (از حاشیه ٔ برهان چ معین ).

ویله . [ ل ِ ] (اِخ ) دهی است از بخش گوران شهرستان شاه آباد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).

ویلة. [ وَ ل َ ] (ع اِ) ویل . رسوایی . گویند: یا ویلتاه ، در هنگام تلهف و تعجب . (منتهی الارب ) (آنندراج ). رجوع به ویل (صوت ، اِ) شود.

ویله . [ ل ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بیونیج بخش کرندشهرستان شاه آباد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).

ویله . [ ل ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان سرشیو بخش مریوان شهرستان سنندج . 115 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).

شوروغوغا؛ فریاد؛ بانگ بلند: ◻︎ چو رعد خروشان یکی ویله کرد / که گفتی بدرّید دشت نبرد (فردوسی: ۴/۱۲۵).

۱. بلیه؛ گرفتاری و سختی.
۲. فضیحت؛ رسوایی.