گریوه

رابیة

تل، پشته، تپه، گردنه کوه
( اسم ) ۱ - کوه پست پشت. بلند . ۲ - گردنه عقبه . ۳ - زمین سراشیب . ۴ - راه دشوار گذار : در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسی است آن به کرین گریوه سبکبار بگذری . ( حافظ )

(گَ وِ ) [ په . ] (اِ. ) ۱ - گردن ، پشت گردن . ۲ - کوه پست ، پشته ، تپه .

گریوه. [ گ َ / گ ِ ری وَ / وِ ] ( اِ ) پهلوی ، گریو [ گردن ، پشت گردن ] اوستا، گریوا ( حاشیه برهان چ معین ). کوه پست و پشته بلند را گویند. ( برهان ). کوه کوچک. ( آنندراج ). زمین بلند و پشته خاکی که باران آن را رخنه کرده بزیر آمده باشد. ( برهان ) :
شه بر آن اشقر گریوه نورد
کز شتابش ندید گردون گرد.کآهن تیز آن گریوه سنگ
لعل و الماس ریخت صد فرسنگ.همچنان زیر بار دلتنگی
میبرید آن گریوه سنگی.روی صحرا بزیر سم ستور
گور گشتی ز بس گریوه گور.چون باز پرنده بر گریوه
چون باد رونده بر تریوه.تو یقین دان که هر که بد عمل است
آفتاب گریوه اجل است.دیده اند از پس گریوه غیب
رب خود را بدیده لاریب.رهایی را نشاید هیچ تدبیر
گریوه پست و سیلاب آسمان گیر. || عَقَبَه. ( تفلیسی ) ( ترجمان القرآن ). گردنه : چنانک به هر راه کی در آنجا روند بضرورت گریوه بباید بریدن. از این آب آن شهر غرق شد. ( فارسنامه ابن البلخی ص 137 ). مایین شهرکی است در میان کوهستان افتاده در زیر گریوه ای و سر راه است. ( فارسنامه ابن البلخی ص 123 ). و از آنجا «مرغزار رون » تا به گریوه مایین بگذرند راه مخوف باشد. ( فارسنامه ابن البلخی ص 124 ).
صف زنده پیلان به یک جا گروه
چو گرد گریوه کمرهای کوه.و محمد خوارزمشاه بقصد قلع این خاندان لشکری بزرگ آورد و در گریوه اسدآباد ببرف و دمه گرفتار شده و اکثر لشکر او تلف شد. ( جامعالتواریخ رشیدی ).
در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسیست
آن به کزین گریوه سبکبار بگذری.

تل، پشته، تپه، گردونۀ کوه: خری بر گریوه ز سرما بمرد / که از کاهلی جامه با خود نبرد (نظامی۵: ۸۱۸ ).

{butte} [زمین شناسی] تپه یا پشتۀ جداافتاده در یک دشت

( گِریوِه ) گریه؛ نام کوهی در لالی و لرستان