نظریه بازی ها

نظریهٔ بازی با استفاده از مدل های ریاضی به تحلیل روش های همکاری یا رقابت موجودات منطقی و هوشمند می پردازد. نظریهٔ بازی، شاخه ای از ریاضیات کاربردی است که در علوم اجتماعی و به ویژه در اقتصاد، زیست شناسی، مهندسی، علوم سیاسی، روابط بین الملل، علوم رایانه، بازاریابی، فلسفه و قمار مورد استفاده قرار می گیرد. نظریهٔ بازی در تلاش است تا بوسیلهٔ ریاضیات، رفتار را در شرایطِ راهبردی یا در یک بازی که در آن ها موفقیتِ فرد در انتخاب کردن، وابسته به انتخاب دیگران می باشد، برآورد کند.
نظریه_بازی_کوانتومی
نظریهٔ بازی تلاش می کند تا رفتار ریاضی حاکم بر یک موقعیت راهبردی(تضارب منافع) را مدل سازی کند. این موقعیت، زمانی پدید می آید که موفقیتِ یک فرد وابسته به راهبردهایی است که دیگران انتخاب می کنند. هدفِ نهاییِ این دانش، یافتنِ راه بردِ بهینه برای بازیکنان است.
در ابتدا نظریهٔ بازی معادل با بازی مجموع-صفر بود، که در آن سود (یا زیان) یک شرکت کننده، دقیقاً متعادل با زیان های (یا سودهای) سایر شرکت کنندگان می باشد و بازیکن ها چیزی را به دست می آورند که بازیکن دیگری آن را از دست داده باشد.
امروزه نظریهٔ بازی یک واژه مادر برای علومی که به تحلیل رفتار منطقی متقابل انسان ها، حیوانات و رایانه ها می پردازند می باشد.

نظریۀ بازی ها (game theory)
دسته ای از نظریه های ریاضی که اسکار مورگنشترن، ریاضی دان امریکاییِ زادۀ آلمان (۱۹۰۲ـ ۱۹۷۷)، و جان فون نویمان، ریاضی دان امریکاییِ زادۀ مجارستان، در ۱۹۴۴ عرضه کردند. هدف این نظریه ها آن است که از سناریوهایِ ابداعی بازی و نتایج آن ها نتایجی کلی دربارۀ اساس و جوهر موقعیت های تقابل یا همکاری در دنیای واقعی، سیاست، کسب و کار، و اجتماع استخراج کنند. جنبه ای از این گونه بازی ها آن است که عقلانیت تصمیمی که یک بازیکن می گیرد، بستگی به کارهایی دارد که دیگران می کنند. بنابراین، نظریۀ بازی ها کاربرد خاصی در بررسی اُلیگوپولی دارد. الیگوپولی بازاری است که معدودی تولیدکننده تا حد زیادی بر آن تسلط دارند.