ابن حجر

ابن حجر. [ اِ ن ُ ح َ ج َ ] (اِخ ) ابوالفضل شهاب الدین احمدبن علی عسقلانی (773-852 هَ .ق .). محدث و فقیه و مورخ مصری شافعی . پدرش از علما و دانشمندان عهد خود بود. ابن حجر در سال 827 منصب قاضی القضاتی یافت ، با این صفت پیوسته بتدریس و وعظ اشتغال داشت . بیش از یکصد و پنجاه تألیف داشته و از آن جمله است : الاصابة فی تمییز الصحابه . فتح الباری فی شرح البخاری .

ابن حجر. [ اِ ن ُ ح َ ج َ ] (اِخ ) شهاب الدین ابوالعباس احمدبن محمدبن علی بن حجر هیثمی سعدی (909 -974 هَ .ق .). در جامع ازهر قاهره فقه و اصول آموخت و قبل از بیست سالگی اجازه ٔ فتوی و تدریس گرفت . سه مرتبه بزیارت خانه رفت و آخرین بار در 940 در آنجا متوطن گشت ، از اینرو وی را ابن حجر مکی نیز گویند. کتب بسیاری دارد ازجمله : الصواعق المحرقة فی الرد علی اهل البدع و الزندقة و این کتاب چون در رد شیعه نگاشته شده در ایران معروف است . و دیگر الزواجر عن اقتراف الکبائر. و الفتاوی الکبری الفقهیه و جز آن .